Explorar los documents (5 total)
Decòr, Miquel
Un libre d'omenatges al poèta occitan (1949-2021) : poèmas en occitan, francés e italian, tròces de correspondéncia, biobibliografia.
Decòr, Miquèl
En Menerbés, per las vinhas, los cabanòts servissián, e benlèu encara, per recaptar los espleches, abrigar de l'auratge vendemiaires e vendemiairas, aculhir las amors bartassièras qu'i venián e, quau sap, venon totjorn, nisar d'amagat.
La particularitat d'aquestes granjòts e autres masets es que pòrtan de pichons noms femenins : Carmen, Liseta, Annà... Entau s'aparentan a de villàs de vila batejadas dau mème biais.
Miquèl Decòr a causit d'evocar lo destin tragic o malaürós d'unas femnas e filhas presas dins la chavana de la guèrra, victimas de degalhs collateraus. Aquestes tèxtes fan resson e son lo pendent umil – rapòrt a la situacion de las femnas de l'epòca – a Agost de guèrra publicat en 2007 dins la colleccion A Tots de l'IEO. I trobam la mèma ambicion de l'autor de rendre justícia a d'èssers simples sovent moguts per l'amor.
Aquesta publicacion, fisada per Miquèl Decòr a l'IEO-Erau, l'autor l'aurà pas vista espelir, que se n'anèt dins l'annada. Grand gaug que n'auriá agut...
La particularitat d'aquestes granjòts e autres masets es que pòrtan de pichons noms femenins : Carmen, Liseta, Annà... Entau s'aparentan a de villàs de vila batejadas dau mème biais.
Miquèl Decòr a causit d'evocar lo destin tragic o malaürós d'unas femnas e filhas presas dins la chavana de la guèrra, victimas de degalhs collateraus. Aquestes tèxtes fan resson e son lo pendent umil – rapòrt a la situacion de las femnas de l'epòca – a Agost de guèrra publicat en 2007 dins la colleccion A Tots de l'IEO. I trobam la mèma ambicion de l'autor de rendre justícia a d'èssers simples sovent moguts per l'amor.
Aquesta publicacion, fisada per Miquèl Decòr a l'IEO-Erau, l'autor l'aurà pas vista espelir, que se n'anèt dins l'annada. Grand gaug que n'auriá agut...
Decòr, Miquèl
L’IEO-Aude ven de publicar un recuèlh de poèmas del Miquèl Decòr. Son titol La mar sus las espatlas repren un vèrs de l’Ives Roqueta ; aquela mar sus las espatlas es un fais de suportar o la dobertura cap las espandidas de l’esper ? Aqueste recuèlh de tèxtes escrits entre 2012 e 2017 se trapava sul camin de l’estampariá quand lo poèta nos quitèt a la prima passada. Lo libròt de 36 paginas pren plaça al ras de sos predecessors (Lo pastre de las estelas, La nuèit esquiçada, La camèla blanca, Soledre,…) dins la colleccion Vendémias.
Tornam trapar, amb fòrça e prigondor, las tematicas que marcan l’òbra del poèta. Dins lo prefaci, Miquèla Stenta saluda aquesta poesia de la simplicitat qu’a per tòca d’aténher lo còr dels umans e de tota causa e que sèrva un esper caparrut fàcia al constat del mal-èsser del monde. Amb lo poèta, viatjam dempuèi son cabanòt al bèl mitan de las vinhas menerbesas fins a d’endacòm mai (Espanhas, Magrèb, Africa del sud mai que mai) : l’espandi del poèta non coneis termièras, poblat d’actes intemporals, de la cèrca de l’amor e de la patz, d’una comtessa de Tripòli de rescontrar o tornar trapar un jorn… Lo poèta es un teisseire de mots En vèrses ritmats o en pròsas cortetas, Miquèl Decòr es un mèstre per faire valsar la lenga e téisser los mots e lo lengatge. Aqueles mots corrisson coma las aigas : las de las sorgas e de las fonts, de Sessèr al rio Vero, fins a « la mar qu’ofrís sa sal ». Un poèma escrit pels Calandrons de Carcassona es dedicat a la memòria del caporal Barthàs : « La voliam pas la guèrra / Jaurès, lo sindicat, la patz, / Combatre la misèria… / N’aviam plan pro a far / Sens anar faire la guèrra. » Non, Miquèl, èras pas brica un « faidit de tròp », vist que l’èime del reviscòl te menava tan plan coma lo Bernat de Ventadorn que vesiá la lauseta cantar lo retorn renovelat e desirat de l’alba.
Alan Roch
Tornam trapar, amb fòrça e prigondor, las tematicas que marcan l’òbra del poèta. Dins lo prefaci, Miquèla Stenta saluda aquesta poesia de la simplicitat qu’a per tòca d’aténher lo còr dels umans e de tota causa e que sèrva un esper caparrut fàcia al constat del mal-èsser del monde. Amb lo poèta, viatjam dempuèi son cabanòt al bèl mitan de las vinhas menerbesas fins a d’endacòm mai (Espanhas, Magrèb, Africa del sud mai que mai) : l’espandi del poèta non coneis termièras, poblat d’actes intemporals, de la cèrca de l’amor e de la patz, d’una comtessa de Tripòli de rescontrar o tornar trapar un jorn… Lo poèta es un teisseire de mots En vèrses ritmats o en pròsas cortetas, Miquèl Decòr es un mèstre per faire valsar la lenga e téisser los mots e lo lengatge. Aqueles mots corrisson coma las aigas : las de las sorgas e de las fonts, de Sessèr al rio Vero, fins a « la mar qu’ofrís sa sal ». Un poèma escrit pels Calandrons de Carcassona es dedicat a la memòria del caporal Barthàs : « La voliam pas la guèrra / Jaurès, lo sindicat, la patz, / Combatre la misèria… / N’aviam plan pro a far / Sens anar faire la guèrra. » Non, Miquèl, èras pas brica un « faidit de tròp », vist que l’èime del reviscòl te menava tan plan coma lo Bernat de Ventadorn que vesiá la lauseta cantar lo retorn renovelat e desirat de l’alba.
Alan Roch
Decòr, Miquèl
« Dens aqueth Quasèrn valdés, lo poèta Miquèl Decòr, dont la lenga d’òc ei lo còr pataquejaire de la soa òbra, que’ns liura ací las paraulas d’un eretic reivindicat. Qu’ei ua reflexion sus la lenga occitana e lo son aviéner. Redusida uei au reclam d’un passat luenhèc, mau coneguda e pòc estudiada, la cultura occitana, qui portè longtemps en si medish las valors laïcas e umanistas d’ua societat navèra, ubèrta e toleranta, e seré prometuda au desbromb ? »
Poèmas en occitan arrevirats en francés per l’autor.
Colleccion Votz de Trobar n°18.
Poèmas en occitan arrevirats en francés per l’autor.
Colleccion Votz de Trobar n°18.
Decòr, Miquèl
Dans ses Letras de Mogador, le poète occitan nous ouvre les pages d'un recueil intime ouvré sur les rivages de la Méditerranée et de l'Afrique du Nord.