-
https://occitanica.eu/files/original/39443debbc2b22de14614af6c0384401.jpg
c86b74b3f0693d6df9f0044f082d4485
https://occitanica.eu/files/original/de122c1bf3592c3353f4d015a708a979.jpg
3ecab1525c73a5af716e21eb6c043862
https://occitanica.eu/files/original/67e84607e0b1b33593b7366e848a448f.jpg
bd42014a2ec056903809140bbefbdccb
https://occitanica.eu/files/original/d468f039314cfe8efe2b3125b235846b.jpg
f7ecdfd5ab87d75669d68eb5e1a722a0
https://occitanica.eu/files/original/c5d4f478892fa43183cd9bb5106dd8b2.jpg
a7b7468287ca3d3fea08619b32830973
https://occitanica.eu/files/original/bddff41d9371f4a948aa3e8ac22a3e3a.jpg
69bcd640adb1fcebd1a0b9ef8f8f689d
https://occitanica.eu/files/original/77ba2475d4cd73e98f6efe729e077334.jpg
35ea8ceb382d8a5dd11cd3a727a6007d
https://occitanica.eu/files/original/232ad6f3fff99ec5216d8d3ac071c71f.jpg
7d6943be1bc4d32b3a788dbd8677bd82
https://occitanica.eu/files/original/b3a0d08188de5a15f5843fb2e7921521.jpg
62f0e63c0b82bf5423f4faebb7652fcf
https://occitanica.eu/files/original/23e28632cdc2e30e584b1bfcdd5007ae.jpg
1f10a78a30df5be7b819db842a8ab23d
https://occitanica.eu/files/original/88787e642931f88c990a8f9b6a546fd6.xml
c78df4c52813cd5fb542ce8c0d578c07
https://occitanica.eu/files/original/01cd67ae73b187efab5e65f3bf9c65fe.pdf
8afe6569811ebea661973f767a2abe01
PDF Text
Text
Lo numèro manifèst d’Oc (1946-1947-1948)
Yan Lespoux, Univ Paul Valéry Montpellier 3, LLACS EA 4582, F34000, Montpellier
En octòbre de 1948 pareis un numero triple de la revista OC per las annadas 19461947-1948. Lo numero precedent, paregut al quatren trimèstre de 1945, anonciava la
naissença de l’Institut d’Estudis Occitans. Fondator d’OC e de l’IEO, Ismaël Girard passèt la
man per la redaccion de la revista al jove Félix-Marcel Castan qu’aviá liurat un primièr article,
consacrat a Antonin Perbòsc, dins lo numero 167 paregut a la fin de 1944. Al meteis
moment, Castan es designat per s’entrevar de la colleccion « Messatges ».
La redaccion d’aquel numero d’OC es longa : cal quasi tres ans per ne fargar lo plan
general, contactar los autors, obténer los tèxtes, relegir las espròvas e estampar. Cal dire
que lo projècte de Castan es ambiciós : vòl publicar un numero que seriá un manifèst de la
renaissença d’òc e tanben la mesa en davant de la jove generacion.
S’agirà pas aicí de faire l’estudi detalhat dels tèxtes prepausats dins aquel numero
d’OC, mas de comprene dins quin contèxt se farga, amb quinas amiras e quinas son tanben
las rompeduras que pòdon aparéisser.
L’estructura del numèro
Dins una letra en data del 3 d’abrial de 1946 adreiçada a Robèrt Lafont, Félix Castan
prepausa un plan pro detalhat :
lo second projecte es per lo libre que deu préner la plaça d’Oc a la fin de l’annada. Ai pensat de
suggerir a Girard un vertadier manifest literari d’ensemble de la SEO. Aicì consì : lo plan te dirà
sol los principis generators :
Presentación per Girard
I Lo cant de Max Rouquette (Poemas)
II Cap a l’avenir (Esteve, E. Durand, Lagarde, tu e io) : prosas
III La pensada de Carles Camproux (textes)
IV Preludis (poemas de la SEO, de Pons a Roudin)
V La votz de Renat Nelli (poemas)
Simple artifici de presentación que deu metre en valor la diferença entre 2 generacions e de
mai l’importança capitala de 3 de nostres representants ; 2 causas que cal dire ardidament se
volem que lo movement siá intelligible als uelhs extrangiers.1
Aquela estructura de basa prepausada per Castan va plan cambiar dins los meses
seguents.
1
Letra de Félix Castan a Robèrt Lafont, 3 d’abrial de 1946. Fons Robèrt Lafont, Besièrs, CIRDOC, 566.
1
�Coma previst inicialament, Ismaël Girard introdusís lo numero. Presentat dins lo
somari amb lo títol « Manifest occitanista », pòrta en fait pas de títol e la composicion de sa
pagina evòca una inscripcion lapidària. E es verai que son contengut pòrta la volontat de
gravar dins lo marme a l’encòp una passacion de poder e la determinacion d’una nòva linha
de seguir.
Seguís un tèxt de Pèire Cardenal que Castan a titolat « Sirventés » e que, coma o ditz
Castan dins una letra a Girard en data del 27 de junh de 1947, representa « en soi seul tout
un symbole d’orgueil occitaniste »2. Aquel tèxt, « Una ciutatz fo, no sai cals… » conta una
pluèja que rend fòla la populacion d’una ciutat al moment ont la tòca. Lo sol de i escapar es
un òme que dormissiá dins son ostal al moment de l’eveniment. Sol òme senat que
demorèsse dins la vila, es batut pels autres que lo considèran coma fòl.
La seguida es mens « personalizada » que çò previst inicialament : la primièra part
serà pas consacrada exclusivament a Max Roqueta mas als « Mèstres e davansiers », seguits
2
Letra de Félix Castan a Ismaël Girard, 27 de junh de 1947. Fons Ismaël Girard, Béziers, CIRDOC.
2
�de la jove generacion. Castan aviá a la debuta pensadas aquelas doas partidas coma de
tèxtes literaris mas, fin finala, de tèxtes de creacion literària se mesclan a d’elògis, de
reflexions sus la renaissença d’òc, sus l’ensenhament, lo provincialisme, d’articles de critica
literària, o encara un omenatge a Raimu, mòrt en 1946.
La partida seguenta, « En cerca de veritat », es un regropament de poëmas de Leon
Còrdas, Edmond Brazès, Joan Mozat, Pèire-Joan Rodin e Adrien Pic (Castan aviá tanben
previst d’i integrar Gumersind Gomila, mas sembla qu’aqueste, aparentament macat
involontàriament per Castan, agèsse refusat de participar al numero) que Félix Castan estima
que son « les témoins purs d’une ambiance occitaniste homogène […] : des poètes
d’ambiance qui ne cherchent pas spécialement dans leur art l’exaltation d’une destinée
particulière »3.
Enfin, una granda darrièra part es consacrada als divèrses aspèctes de la renaissença
culturala portada per l’IEO : istòria literària, critica, lingüistica, folclòr, catarisme… Exit la
pensada de Camprós e Nelli que devián aparéisser dins lo primièr plan de Castan e que se
trapan fin finala dins lo capítol consacrat als mèstres e davancièrs a travèrs una novèla pel
primièr, de poëmas pel segond qu’es pas tanpauc present dins la part consacrada al
catarisme, estent que l’article es signat per Deodat Roché.
Il est remarquable […] que tous les textes, je dis tous, qui m’ont été envoyés, poèmes y
compris, portent en eux un dynamisme qui en font de véritables prises de positions
catégoriques. […]
En somme c’est une formule de manifeste collectif qui me paraît seule compatible avec nos
ambitions de travail en commun4,
escriu encara Castan a Girard. E podèm pas que reconéisser que i a dins l’estructura
d’aquel numero tant coma dins son contengut la matièra d’una presa de pausicions que met
clarament en avant la volontat de fondar l’occitanisme sus de basas nòvas a travèrs un
esfòrç collectiu e, malgrat la referéncia als « grands davancièrs », de rompre per bona part
amb las generacions precedentas.
Un projècte collectiu e coërent
Dins son rapòrt a prepaus d’OC e de « Messatges » presentat a l’Assemblada generala
de l’IEO tenguda a Montpelhièr lo 29 de decembre de 1946, Castan a insistit sus la coëréncia
del projècte, non solament del manifèst que lo numero especial d’OC ne deu èsser lo
suppòrt e l’expression, mas tanben sus son ligam estreit amb la colleccion « Messatges ».
En tant que point de départ de la nouvelle série, le numéro unique de 1946 a une valeur de
manifeste : il définit les limites d’une « école occitaniste » et nous met en face non point d’une
3
4
Ibid.
Ibid.
3
�esthétique prédominante, d’un nouvel impérialisme, mistralien sans la lettre, mais de notre
réalité littéraire faite de contradictions. Il nous permet de fonder l’espoir d’une nouvelle
époque de notre renaissance sur des bases solides. Les catégories provinciales sont désormais
dépassées et une ère de concentration occitaniste peut s’ouvrir sur la base d’une nouvelle
conscience de l’actualité occitane et de l’universalité du sentiment occitaniste de la vie. De là
l’attitude que se fixera la revue vis-à-vis de l’ensemble de nos lettres, accueil aux écrivains
venus d’autres origines, à titre strictement individuel (et dans le cadre de notre propre
graphie) ; quant aux autres tendances qui correspondent à des moments que nous
considérons comme révolus de notre Renaissance, notre maxime sera à leur égard : "ni pour,
ni contre" (ni contre, car notre vocation est de travailler, je pense, dans le positif et non dans le
négatif, et de faire face de tous nos efforts aux conditions nouvelles qui requièrent de nous
l’élaboration d’une intellectualité complète).
Notre mouvement travaille de contradictions qui sont sa richesse la plus précieuse, doit
trouver dans notre revue le lieu où les conflits d’idées prendront toute leur fécondité, au lieu
de tourner à sa désagrégation en restant souterrains et occultes.
L’effort principal doit se porter vers le développement de la pensée critique, vers
l’élaboration de vraies échelles de valeurs particulières à notre littérature, de critères
littéraires, en relations avec ceux de l’époque, ceux de la littérature française entre autres,
mais non importés de toutes pièces de l’extérieur.
La collection « Messatges » est le corollaire nécessaire d’une telle conception du travail de la
revue, et doit fournir la revue de ses matériaux mêmes, rester donc essentiellement un
instrument d’enquête et de découverte, donner leur relief nécessaire aux personnalités,
fatalement mal éclairées dans la trame même d’une revue orientée et dynamique.
Poursuivre par la revue d’autres fins que celles d’une intellectualité intrinsèque serait lâcher
la proie pour l’ombre, et laisser se tarir les sources mêmes de la création collective.5
OC e « Messatges » son doncas estacats un a l’autre. E OC, quitament, se deu
exprimir d’orientacions, es pas una revista de propaganda. Demòra una revista intellectuala
que sas causidas de tèxtes, tant coma los articles critics qu’aculhís, representan en se de
presas de posicions cap a un occitanisme dinamic que sa literatura es lo rebat d’una cultura
particulara mas qu’es tanben integrada a de moviments literaris mai largs, franceses e
internacionals. Una concepcion de la literatura e de la cultura d’òc que Castan contunharà
de defendre de longa. O farà en particular dètz ans mai tard dins lo « Manifèst de Nerac »
cosignat amb Bernat Manciet. Idèa que Castan resumís en partida en una frasa dins son
rapòrt a l’Amassada generala de l’IEO del 2 d’abrial de 1950 – représ dins lo numero d’OC de
julh de 1950 – que i fa justament referéncia al numero manifèst de 1946-1947-1948 :
« Nòstra fòrça vendrà pas d’èsser los representants d’una nacion menora, mas d’una cultura
superiora »6.
La propaganda es necita, mas es daissada a L’Ase Negre – Occitania que, el, es pas
una publicacion oficiala de l’IEO (OC e « Messatges » o son dempuèi l’AG de l’IEO de
5
6
« Rapport de Félix Castan sur "Oc" et "Messatges" », Circulaire de l’IEO n° 1, 15 janvier 1947, p. 15-16.
Felix Castan, « Orientacion », OC, n° 177, julh de 1950, p. 4.
4
�decembre de 1946). D’autant mai que L’Ase Negre defend encara una linha federalista
ereitada per bona part de las teorias de Camprós que Castan, quitament se ditz las trapar
interessantas, i aderís pas forçadament (« te farai un article marxisme e federalisme : veiràs
que soi un marrit federalista »7, çò escriu a Lafont en junh de 1946 en li prepausant un
article per L’Ase Negre8). Pasmens, l’idèa federalista es abordada dins lo numero manifèst
d’OC : dins l’article d’Enric Espieut sul regionalisme de Vichèi ont l’autor explica que fàcia al
fals regionalisme de l’Estat francés, los occitanistas, eles, sabián çò qu’èra lo vertadièr
federalisme, e dins l’omenatge de Joan Lesaffre a Joan Charles-Brun, fondator de la
Fédération Régionaliste Française. Pasmens la separacion entre L’Ase Negre e OC significa
pas forçadament que Castan volguèsse pas se mesclar d’accion. Sonque que desira plan
desseparar l’accion de propaganda de l’accion culturala e intellectuala : « Veni de recebre
l’Ase, sempre interessant. (Una suggestion : los articles en francés poirián pas èsser
estampats amb d’autras letras que ço autre ?) Un acte d’anti-intellectualitat pura : es son
rotle. Aimi l’estil clar e « materialista » de Cordas… Riscaràn gaire de far doble emplec amb
Oc ».9
Coma o ditz clarament dins son rapòrt sus OC e « Messatges », Castan pensa qu’una
de las ambicions de la revista deu èsser de pas defugir los conflictes d’idèas e mai que se’n
deu noirir per avançar. E d’alhors, dins aquel quite rapòrt, pausa clarament las basas d’un
conflicte d’idèas amb lo Felibrige – e mai que mai los provençalistas – sus las questions
grafia, de dialècte e de la plaça de Mistral dins la Renaissença d’òc. Se pòt quitament dire
que Castan o espèra, aquel conflicte, amb una mena d’impaciencia alègra quand escriu a
Girard a prepaus de la parucion dins Marsyas d’un article de Max-Felip Delavouët ont l’autor
provençal s’ataca als dialèctes e pren per cibla l’occitanisme : « J’ai lu Marsyas. Je suis
heureux de l’article de Delavouët. De bonnes bagarres en perspective, ça fait plaisir. Laissonsles s’échauffer un peu la bile. (Nous ne pouvons rien dire tant que nous n’avons pas de solides
publications parvenues à leur terme…)10 ». Tot aquò, solide, transpareis dins lo numero
manifèst.
La volontat de rompedura amb lo Felibrige
Volontat afortida de dubrir la revista a tot lo mond mas dins la grafia adoptada per
l’IEO e afirmacion a mots a pena cobèrts que lo Felibritge mistralenc es un moment passat e
despassat de la Renaissença d’òc son enonciats dins aquel rapòrt. E se veson encara mai dins
lo numero manifèst per lo jòc d’un vertadièr amolonament d’atacas mai o mens dubertas e
de remesa en causa de l’associacion.
Dins son article « Reflexion dins lo sens de la vita », Ismaël Girard met en davant lo
ròtle essencial de Mistral e son engenh dins l’encastre de la Renaissença d’òc, mas ne fa una
etapa e non pas un abotiment. Subretot explica qu’a partir de 1914-1918, una nòva fasa de
la renaissença comença, portada mai que mai per l’influéncia catalana. Un biais de remandar
Mistral a un temps passat.
7
Letra de F. Castan a R. Lafont, 15 de junh de 1946, Fons Robèrt Lafont, Besièrs, CIRDOC.
Aquel article pareisserà dins lo n° 2 de setembre 1946, en primièra pagina. Lo títol general « UNITAT » sembla
de la redaccion. L’article de Castan es titolat « DE MARX A CAMPROS ».
9
Letra de F. Castan a R. Lafont, 22 de novembre de 1947, Fons Robèrt Lafont, Besièrs, CIRDOC.
10
Letra de F. Castan a I. Girard, 9 de març de 1947, Fons Ismaël Girard, Besièrs, CIRDOC.
8
5
�Mai luènh, dins una nòta de son article consacrat a « L’erotisme provençau e
l’Aubanelenca », Robèrt Lafont escriu : « Fau dire per estre imparciau que sols li poemas
escrichs dins lo biais que disem se sarran de la perfeccion. […] Lo mai marrit es encara aqueu
vocabulari felibrenc que la poesia provençala utiliza dempuei Aubanel e que risca de faire
perdre de vista lo geni pintoresc de la lenga (…) La Provença s’amerita miéus qu’aquo»11.
Puèi es al torn de Castan el-meteis, dins son article « Miègjorn » de criticar lo
« felibreisme » post-Mistral :
En reaccion contra lo Félibrisme qu’avià donat sos darrièrs focs a la fin del segle XIX amb un
Valèri Bernard, nostres poetas, cadun de son costat, cerqueron una definicion pus prigonda al
pantalh santestelenc de poesia del poble.
L’Occitanisme èra encara luenh.
Aquela olor de dolçor umana que lo sol Mistral avia destoscada e que poiria servir de
definicion a l’intuicion literària occitanista, foguet desconeiguda fins a sa reviudança
moderna12.
Puèi, explica Castan, l’occitanisme es arribat, s’es organizat per reequilibrar aquesta
renaissença que semblèt longtemps èsser sonque provençala :
La començança de la Renaissença foguet enmascada per la fegonditat provençala, ara, es
conquistat un equilibre pan-occitàn que troba a Tolosa son fondament, segon la linha istorica
Mistral-Perbosc, la linha drecha de la renaissença13.
E d’apondre : « Dins nostra païs sens subrestructura ligada al fach occitanista,
representam la punta suprema de l’esperit democratic ». Tot aquò s’acaba que Castan fai
una critica pron ferotja d’un Felibritge que, de son vejaire, se copa del pòble.
L’article que Joan Lesaffre consacra al centenari d’Anfós Ròca-Ferrièr, felibre
montpelhierenc, critica literari, folclorista e poëta, es encara l’escasença de metre en davant
las dissensions entre « Occitans » e « Provençals » en abordant lo conflicte que l’opausèt a
Arnavieille e Romieux sus la question de la grafia del dialècte montpelhierenc. E, al passatge,
coma un resson als debats de son temps, Lesaffre pòt citar Ròca-Ferrièr escriguent dins la
Revue des Langues Romanes la necessitat que i auriá de metre en plaça un sistèma grafic
comun a totes los dialèctes d’òc « éloigné de toute exagération phonétique ou
particulariste… lieu commun de nos idiomes méridionaux et reliant autant que possible leur
littérature à celle que nous ont léguée les troubadours »14.
En seguida de l’article de Lesaffre, Max Roqueta fa la critica de L’histoire de la poésie
occitane d’Alfred Jeanroy e ne profièita per se felicitar del fait que lo mot « occitan » i
trapèsse sa plaça, marcant plan l’unitat de la lenga, e per plaidejar en favor d’una grafia
comuna.
Un pauc après, l’article de Marcel Carrières audaciosament titolat « L’òbra occitana
de S. J. Honnorat » comença per aquestas linhas :
Existís un somni provençal que volgueron un moment, e que volon encara, Felibres tardius e
a corta vista, impausar a las autras provincias occitanas de poëtas, d’autra part remarcables,
coma S.-A. Peyre, per ne citar qu’un, e dont l’un dels aparaires majors foguet l’ancian
11
Robert Lafont, « L’erotisme provençau e l’Aubanelenca », OC, 1946-1947-1948, p. 55.
Felix Castan, « Miègjorn », OC, 1946-1947-1948, p. 59.
13
Ibid. p. 60.
14
Citat in Joan Lesaffre, « Lo centenari d’Anfos Roca-Ferrier », OC, 1946-1947-1948, p. 146.
12
6
�Capoulier Peire Devoluy. Lo rasonament d’aqueles escrivans ten per punt de partença la
comparason que se fa de l’obra de Frederic Mistral, tant literària coma linguistica, e de la del
Dante, dont lo meriti valguet a son poema « La Commedia » d’èsser sacrada « divina », e a sa
parladura, lo dialecte toscan, d’èsser adoptada per totis los escriptors d’Italia15.
Seguís una critica del concèpte de « dreit de cap-d’òbra », car a Sully-André Peyre, e
una celebracion de las causidas graficas d’Honnorat.
Enfin, la rubrica consacrada a las revistas e redigida per Castan es l’escasença de
tustar encara sul Felibritge a travèrs per exemple la critica de la revista Fe, bailejada per lo
rèire-capoulièr Marius Jouveau :
L’error d’aquela revista es de remenar los simbels felibrencs dins un esperit d’esterla
propaganda que dison accion e de considerar la literatura coma acabada sens aver besonh de
literators. Una novela, dos poemas, un espelucatge critic aqui entre aqui fa pas un organisme
literari16.
Es tanben l’escasença de provocar Sully-André Peyre, novèl melhor enemic dels
occitanistas dempuèi la publicacion de La branche des oiseaux :
A pas que Mistral dins la boca. Li farem remarcar que sera pas dificil de canviar la grafia
de las quitas obras de Mistral o de S.A. Peyre quand lors ereitiers auran pus de dreches
dessus17.
E d’acabar la rubrica amb un procès en règla de Peyre e de sos discípols :
l’occitanisme es del costat de la vida mentre qu’eles, en refusant de s’aluenhar del modèl
mistralenc, son endraiats dins una espirala mortifèra.
Çò que fin finala apareis a la lectura d’aquel numero manifèst d’OC, es l’evidenta
volontat de Felix Castan de plaçar l’occitanisme dins una dinamica : lo títol de l’article de
Girard « Reflexions dins lo sens de la vita » o ven afortir, tant coma l’article d’Elèna Cabanes
sus l’ensenhament e la causida de tèxtes literaris que, per la màger part, exprimisson una
vertadièra volontat de viure.
Tant evidenta es la volontat de plaçar aquesta renaissença dins un grand moviment
milenar, dels trobadors fins a la generacion dels Castan, Lafont, Cabanes, Pèire Lagarde,
Manciet, Carrièras, eca. Corollari d’aquesta posicion : Mistral es pas qu’una etapa –
importanta qu’importanta, mas una etapa ça que la – dins aquesta istòria. E la nòva
generacion occitanista n’es una autra qu’espèra rendre son vam e sa plaça a la literatura
d’òc mentre que lo Felibritge provençal e los Mistralencs a la Sully-André Peyre an pas
consciéncia, d’aver perdut lo sens de l’istòria e de s’enfangar dins una ideologia despassada
mas que contunha de senhorejar a l’Est de Ròse. D’aquí las atacas nombrosas contra
l’esperit felibrenc tot al long d’aquel numero. Òm dintra dins una batèsta ideologica qu’es
luènh d’èsser acabada.
Se sentís dins aquel numero manifèst que Castan cèrca de relançar una dinamica mai
que de ne crear una nòva. Inscriu son accion dins l’istòria de la cultura occitana e cèrca de ne
faire gisclar la sieuna esséncia intrinsèca. Dins tot aquò, OC, coma l’IEO dins son ensems, e la
15
Marcel Carrières, « L’òbra occitana de S. J. Honnorat », OC, 1946-1947-1948, p. 153.
Felix Castan, « Las revistas », Oc, 1946-1947-1948, p. 166.
17
Ibid. p. 167
16
7
�colleccion « Messatges » tanben, doncas, es l’expression d’aquesta vida, mena d’avatar
d’una cultura d’òc tostemps en movement dempuèi de sègles, portada pel mond de l’Institut
mas que, a l’encòp, los despassa per sa podença de vida coma o ditz en substància Castan
dins una letra a Robèrt Lafont ont evòca lo fait que Lafont del costat de Montpelhièr e el,
vèrs Tolosa, an pas forçadament la meteissa concepcion de l’accion de menar :
L’ordre de prioritat per nosautres dos es inverse. Vesi los acamps annals coma un loc de
porgidas antiteticas : la vida de l’organisme giscla istoricament, dins lo temps, d’annada en
annada d’aquelas contradiccions estaticas. L’Institut es mai que mai una istòria, plan mai
qu’una estructura o qu’un plan d’acción. E serva sa cara canviadissa e estrambordanta.
Voldriai que sentigan un jorn que sem l’obra cadún de l’IEO e non pas l’IEO nostra
obra…18
Annèxe - lo somari del numèro
-
-
18
Ismaël Girard : Manifeste occitan
Pèire Cardenal : Sirventes (tèxt establit per R. Lavaud)
Mestres e Devanciers (p. 9-50)
o Joan-Sebastià Pons : 3 poëmas
o Pau Eyssavel : 3 poëmas
o Pau-Loïs Grenier : poëma
o Elògis a Andriu-Jaume Boussac e Aquiles Teste
o Ismaël Girard : Reflexions dins lo sens de la vita
o Max Rouquette : 3 tèxtes en pròsa
o Carles Camproux : Lo devinhaire (novèla)
o Renat Nelli : poëmas
o Max Rouquette : 3 poëmas
Jeunesse (p. 51-100) :
o Robèrt Lafont : L’erotisme provençau e L’Aubanelenca
o J. Estève : 3 poëmas
o Felix Castan : Miegjorn
o Max Allier : 3 poëmas
o Pèire Lagarde : 3 poëmas
o Bernat Lesfargues : 3 poëmas
o Elèna Cabanes : D’un ensenhament regionalista
o Fromental : Dol dins lo cinema occitan
o Enric Espieux : Lo provincialisme de Vichy
o Bernat Manciet : poëmas
o Marcel Barral : poëmas
o E. Callamand : 2 poëmas
o Edmond Durand : tres tèxtes de pròsa
o Pèire Massartic : 3 poëmas
o Rogièr Cortiada : 1 poëma
Letra de F. Castan a R. Lafont, 17 de febrièr de 1948, Fons Robèrt Lafont, Besièrs, CIRDOC.
8
�-
-
-
-
-
En cerca de veritat (p.101-110) :
o Leon Cordes : 2 poëmas
o Edmond Brazes : 3 poëmas
o Joan Mouzat : 2 poëmas
o Pèire-Joan Rodin : 2 poëmas
o Adrien Pic : 2 poëmas
La cultura e la lengua
o Folklore (p.111-128)
Ramonda Tricoire : Folklore de Montsegur. Totsants, festa dels morts
Joan Mouzat : Chas lo sabatier en Valgaudemar (conte)
Brisa-Ferre, conte popular revirat per G. Maugard
o Traduccions (p. 129-141)
Sant-Joan de la Crotz : Lo cantic espiritual (trad. Rogièr Barthe)
Descartes : Discors del metode (trad. J. G.)
Horace : Oraci (trad ; Ismaël Girard)
o Istoria literaria (p. 142-152)
Joan Lesaffre : Lo centenari d’Anfos Roca-Ferrier
Max Rouquette : compte-rendut de l’Histoire de la poésie occitane d’Alfred
Jeanroy
Robèrt Lafont : compte-rendut de Les troubadours et le sentiment
romanesque, de Robert Briffault
o Critica (p.153-164)
Marcel Carrières : L’obra occitana de S. J. Honnorat
C. C. : Un romancier lengadocian, Enric Mouly
Félix Castan : Las revistas
Déodat Roché : Filosofia. Maniqueisme e catarisme
Sciences de l’Homme
o E. Guiter : Els substrats linguistics
o J. L. : Las jornadas de sintesi istorica, a Paris, 1946
Perspectives d’action
o Joan Gossier : Propaganda
o Félix Castan : Las amassadas de l’IEO
Acamp de 1946 (Montpelhièr)
Acamp de 1947 (Marselha)
In memoriam J. Charles-Brun
o Joan Lesaffre : La leiçon de Carles-Brun (1870-1946)
9
�
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
Campus
Article (Campus)
Région Administrative
Languedoc-Roussillon
Zone Géographique
Région(s) liée(s) à la personnalité/au sujet traité dans l'article
Gascogne
Dublin Core
The Dublin Core metadata element set is common to all Omeka records, including items, files, and collections. For more information see, http://dublincore.org/documents/dces/.
Title
A name given to the resource
Lo numèro manifèst d’Oc (1946-1947-1948) / Yan Lespoux
Alternative Title
An alternative name for the resource. The distinction between titles and alternative titles is application-specific.
Lo numèro manifèst d’Oc (1946-1947-1948) / Yan Lespoux
Lo numèro manifèst d’Oc (1946-1947-1948) / Yan Lespoux
Creator
An entity primarily responsible for making the resource
Lespoux, Yan
Publisher
An entity responsible for making the resource available
LLACS (Langues, Littératures, Arts et Cultures des Suds) Université Paul-Valéry, Montpellier 3
Date
A point or period of time associated with an event in the lifecycle of the resource
2018-01-27
Date Issued
Date of formal issuance (e.g., publication) of the resource.
2018-02-16 Françoise Bancarel
License
A legal document giving official permission to do something with the resource.
Certains droits réservés
Is Part Of
A related resource in which the described resource is physically or logically included.
<a href="http://occitanica.eu/omeka/items/show/19161">La colleccion « Messatges » de l'IEO 1945-1960 : Jornada d'estudis ReDoc / LLACS</a>
Format
The file format, physical medium, or dimensions of the resource
application/pdf
Language
A language of the resource
fre
Type
The nature or genre of the resource
Text
texte électronique
Identifier
An unambiguous reference to the resource within a given context
http://www.occitanica.eu/omeka/items/show/19169
Temporal Coverage
Temporal characteristics of the resource.
19..
Description
An account of the resource
<div style="text-align: justify;">
<p>Communication de Yan Lespoux dans le cadre de la journée d'études ReDoc-LLACS : La collection « Messatges » de l'IEO 1945-1960, Montpellier, 27 janvier 2018.</p>
</div>
<div style="text-align: justify;">Comunicacion de Yan Lespoux dins l'encastre de la jornada d'estudis ReDoc-LLACS : La colleccion « Messatges » de l'IEO 1945-1960, Montpelhièr, 27 de genièr de 2018.</div>
Relation
A related resource
Vignette : http://occitanica.eu/omeka/files/original/39443debbc2b22de14614af6c0384401.jpg
Subject
The topic of the resource
Poésie occitane -- 20e siècle
Oc (périodique)
Institut d'estudis occitans (Toulouse)
Source
A related resource from which the described resource is derived
Mediatèca occitana, CIRDOC-Béziers
Rights
Information about rights held in and over the resource
© Yan Lespoux
Occitanica
Jeu de métadonnées internes a Occitanica
Portail
Le portail dans la typologie Occitanica
Mediatèca
Sous-Menu
Le sous-menu dans la typologie Occitanica
Campus
Type de Document
Le type dans la typologie Occitanica
Article scientifique
Contributeur
Le contributeur à Occitanica
LLACS Univ MTP 3
Catégorie
La catégorie dans la typologie Occitanica
Ressources scientifiques
Colleccion Messatges = collection Messatges
Poesia occitana = poésie occitane