Explorar los documents (15493 total)

Régis Lejonc questiona la reciprocitat de l'amor en tot nos convidar a ua randolejada amorosa arrisolenta e colorada : "La vesia es amorosa d'un harri que s'estima mès las damisèlas...e jo...es la vesia qu'aimi !" (De 4 ans enlà)

La fin de l’annada que s’aprèssa. A l’aurèra deu bòsc, los avets ne son pas mei bons enlòc. Que saben que se’n van anar benlèu e que saunejan de la pelha que portaràn lo ser de Nadau. A l'ombrèra d’aqueths arbos grans, que i a un petit avetòt qui’us escota. E se n’anarà, eth tanben ? E vederà lo son saunei a vàder realitat ?

Trobaretz çò que visquèri, enfant naissut d’una familha de païsans. Fòrça ligat a la tèrra e ai païsatges grassencs, ai lo languiment d’aquestei passadas a contemplar la natura, a pastar aquesta tèrra norriciera… Tornèri descurbir aquesta lenga bèla… Encuei, perseguissi de bofar sus lei brasas d’aquesta sintaxi fin que s’amorcisson pas. (Guiu Rami)

01 Pujada

02 Pujada

03 Estiva

04 Estiva

05 Abstrach

06 Abstrach

07 Baishada

08 Baishada

FICHA TECNICA

Sus demanda al près de la companhiá.

EQUIPA ARTISTICA

Poèmes en occitan avec traductions en français

Les éphémères, insectes aux yeux dorés et aux ailes de gaze, ne vivent qu’une seule journée. Un miroir de la condition humaine pour Alem Surre Garcia. De sa forteresse vide, le poète tente de conjurer les malheurs d’un temps aussi bref. La guerre prédatrice qui s’est imposée dans le jardin, trouble la conversation des sphères. Le poète peut-il distendre le temps imparti ? Les bestioles que nous appelons éphémères, vivent seulement une journée. Le temps de naître, de se multiplier avant d’agoniser à la tombée de la nuit, proies faciles pour les chauves-souris, les guêpes ou les poissons en quête de protéines.

Lo grand aigat es un poèma long en doas partidas, un poèma qu'o subronda tot, talhant coma un cotèl agusat contra la pèira rufa d'una realitat despietadosa, dolenta, cinica, mas una realitat que totes los que la vivon, uèi, non la veson mai, del tant que ne son venguts pèisses, muts, atupits, al fons de las aigas sornas del quotidian submergit. Sèrgi Labatut signa aqu¡ una òbra a l'encòp esbrigalhada, esbrigalhanta, mas tanben pro intensa e obstinada per ajudar negats e subrondats a s'acampar las rèstas emportadas al flume e per i se reconstitu¡r una memòria sans, conscienta, emancipatritz que la ràbia i se mèscla a la volontat d'èsser per, a cadun, permetre de se sortir lo nas de la fanga de las aigassas ensalvagidas, e dins un vam literari abansgardista, i tornar respirar l'aire liure.

« Dins son darrièr opus lo poèta nos pogís una ajuda en carga de commentar los tèmas abordats. De tèmas invariants dins l'òbra de Franc mas evocats dins de fòrmas que m'an semblat sovent plan classicas, mai que mai de sonets particularament capitats, a la mòda Bardòu. Seguissèm tot de long d'aqueste viatge dont qualques moments son par ieu coma un resson de la Divina Comedia, entre Paradís e infèrn contemporanèus, las intervencions lucidas e agudas de Laurentia, un personatge femenin carnal e plen de vida que me faguèt pensar en permanéncia a la Monelle de Marcel Schwob. Es evidentament un compliment per un libre que, me sembla, marcarà una data particulara dins la produccion de Franc Bardòu. » (Florian Vernet)

De cap a 1913, un roman biarnés, « Daunina e Rosin », que puntejava dens lo jornalet La Bouts de la terre. Lo joen autor, Joan de Hustaish, qu’ei de Vitenh, au ras de Sauvatèrra ; los sons pair e mair, bordèrs de Lacoarret, que’u hen estudiar tà regent. Nomat a Ipòna en Argeria, que comencè d’escríver e que deviengó deus mei valents ajudaires deu navèth jornalet. A la guèrra, que he lo son dever com brancardièr e, com ne tornava, qu’èra recebut inspector primari, puish que passava director d’Escòla normala. Qu’a signat enqüèra las pajas trufècas e ironics deu son « Viatge a la lua ». Mes la soa òbra de consequéncia qu’ei com ac disèm adès « Daunina e Rosin ».
Roman publicat dens La Bouts de la terre, puish dens los Reclams (1926) qu’ei un rosari d’amor qui’s desglara enter dus gojatòts : Rosin vailet e Daunina hilha de la maison de Lavia ; lo mainat que s’i amuisha viu com l’eslambrec, la nèna, la soa amiga, emparlida e badinaira.

(Miquèu de Camelat, La Litterature gascoune, Pau, Marrimpouey, 1950)

Edicion aprestada per Patric Guilhemjoan