Explorar los documents (1 total)

Guilhem de Peiteus : prince dels trobadors

Lo comte Guilhem de Peiteus, qu'èra tanben lo duc d'Aquitània, visquèt a la fin del sègle XI e al començament del sègle XII. Es un dels mai grands senhors de l'Euròpa medievala, mèstre d'un domeni immens que s'estirava de Gasconha a las marchas d'Auvernha, e de l'Anjou als Pirenèus. Mas son pas ni las accions politicas nimai las proesas d'armas que fan de Guilhem un dels princes mai requists de l'Edat Mejana. Sa legenda es artistica, que dobriguèt per sas cançons d'un genre novèl dos sègles de creacion remirabla e remirada en lenga occitana, una edat d'aur que la celebrèron Dante tant coma Aragon o Ezrà Pound. Guilhem de Peiteus es lo trobador mai ancian que n'ajam trobadas las piadas. Canta emai divertís, mas apond a sas compausicions la finesa estetica e l'audàcia intelectuala d'un grand senhor letrat. Guilhem daissèt l'imatge d'un senhor libertin, excomuniat dos còps, qu'installèt son amanta la vicomtessa de Châtellerault al dintre de sa cort. Canta una concepcion novèla del desir, de l'amor e de la femna aimada. Unas de sas poesias son bravament rufas, gaireben obscènas. Son destinadas a un auditòri d'òmes, e la femna i es una preda erotica. Mas Guilhem canta tanben l'amor fin e pausa las fondacions de tot l'art del trobar. En qualques annadas, aquel biais novèl de cantar l'amor en occitan deven una sorga d'inspiracion màger. Avèm pas servadas que onze cançons de Guilhem, mas pòvan qu’es pas solament un precursor, qu’es ja un dels poètas mai adrech dins l'art del trobar. Sas cançons contenon totas las basas de la revolucion artistica que s'empara de las corts d'Occitània per gaireben dos cent ans : «  Companho, farai un vers [pauc] convinen et aura-i mais de foudatz no-i a de sen et er totz mesclatz d'amor et de joi e de joven.  »