Explorar los documents (1 total)
Entraïnament a la Dictada 2014 (Provençau) - Vent e Fuèc per Josiana Ubaud
Josiana Ubaud
Cossí faire ?
Per vos entraïnar a la Dictada amb Josiana Ubaud, basta de :
- Faire vòstra dictada en escotar lo tèxte amb lo legidor aquí dejós.
- Corregir mercés a la transcripcion aquí dejós (podètz passar sus la pagina en francés per pas veire lo tèxte occitan pendent vòstra dictada).
- E se aquò vos agrada, trobaretz sus la version francesa de la pagina la revirada del tèxte en francés.
Bona Dictada !
VENT E FUEC
M’estransini totjorn quora ausissi la violéncia dau mistrau … M’a fougut fòrça temps per comprene lo perqué d’aqueste sentiment difús d’ància. Capitèri un jorn de m’avisar qu’èra estrechament ligat au fuec. Lo cabanon que teniá ma familha a costat de Marselha èra en plena pineda. Associèri donc lei brefoniás descadenadas dau mistralàs a sei consequéncias immancablas : lei fuecs botats a bèl esprèssi per lei calucs piromans de l’encontrada que nos tenián totei en alèrta. Que lo fuec, per la foliá deis òmes, es una donada incontornabla en tèrras mediterranèas : li sèrve d’exutòri a una personalitat desequilibrada, a gerir rancuras e venjanças de vesinatge ò de societats de caça, en fòra, a passat temps, a ganhar de pasquiers sus la seuva e la garriga.
Joina donc, lo bruch dau vent me metiá dins un estat d’inquietud subta. Me fasiá levar de nuech per anar agachar per lo fenestron dei privats se lo cèu rogejava pas, signe probable d’incendi, encara mai dangierós de nuech se nos faliá escapar. La mendra odor de fuec me teniá sus mei gardas tant que sa sorsa èra pas localizada : grasilhada dau vesin (of ! pas de dangier !) ò fum mai aluenchat dificilament identificable dins l’instant e donc generador d’angoissa.
Coneguèri, cada estiu, lo balet sempitèrne deis avions jaunes e pançaruts que cargavan dins mar ò dins mar de Bèrra, segon la violéncia dau vent. Coneguèri lei brancas derrabadas e lo pin tombant sus la linha electrica, tirant de belugas amenaçairas. Coneguèri la necessitat de quitar lo cabanon dins l’urgéncia, que lo fuec galaupejava dins lo valon darrier la còla. Coneguèri lo cabanon sauvat de justesa per l’espandiment de retardants per un Canadair : ne demòra sus lei rocàs d’etèrnas traças rojas. E totjorn ambe lo bruch dau vent que vos ensordissiá, vos forçava de cridar per posquer èstre ausit, apondent una jaça de violéncia a l’eveniment.
Òc, per ieu, bruch dau vent e fuec son indissociables : me ne demòra un sentiment de desaise, foguèsse sens rason objectiva, e una sensibilitat aguda dau nas a tota odor de cremat.
Per vos entraïnar a la Dictada amb Josiana Ubaud, basta de :
- Faire vòstra dictada en escotar lo tèxte amb lo legidor aquí dejós.
- Corregir mercés a la transcripcion aquí dejós (podètz passar sus la pagina en francés per pas veire lo tèxte occitan pendent vòstra dictada).
- E se aquò vos agrada, trobaretz sus la version francesa de la pagina la revirada del tèxte en francés.
Bona Dictada !
VENT E FUEC
M’estransini totjorn quora ausissi la violéncia dau mistrau … M’a fougut fòrça temps per comprene lo perqué d’aqueste sentiment difús d’ància. Capitèri un jorn de m’avisar qu’èra estrechament ligat au fuec. Lo cabanon que teniá ma familha a costat de Marselha èra en plena pineda. Associèri donc lei brefoniás descadenadas dau mistralàs a sei consequéncias immancablas : lei fuecs botats a bèl esprèssi per lei calucs piromans de l’encontrada que nos tenián totei en alèrta. Que lo fuec, per la foliá deis òmes, es una donada incontornabla en tèrras mediterranèas : li sèrve d’exutòri a una personalitat desequilibrada, a gerir rancuras e venjanças de vesinatge ò de societats de caça, en fòra, a passat temps, a ganhar de pasquiers sus la seuva e la garriga.
Joina donc, lo bruch dau vent me metiá dins un estat d’inquietud subta. Me fasiá levar de nuech per anar agachar per lo fenestron dei privats se lo cèu rogejava pas, signe probable d’incendi, encara mai dangierós de nuech se nos faliá escapar. La mendra odor de fuec me teniá sus mei gardas tant que sa sorsa èra pas localizada : grasilhada dau vesin (of ! pas de dangier !) ò fum mai aluenchat dificilament identificable dins l’instant e donc generador d’angoissa.
Coneguèri, cada estiu, lo balet sempitèrne deis avions jaunes e pançaruts que cargavan dins mar ò dins mar de Bèrra, segon la violéncia dau vent. Coneguèri lei brancas derrabadas e lo pin tombant sus la linha electrica, tirant de belugas amenaçairas. Coneguèri la necessitat de quitar lo cabanon dins l’urgéncia, que lo fuec galaupejava dins lo valon darrier la còla. Coneguèri lo cabanon sauvat de justesa per l’espandiment de retardants per un Canadair : ne demòra sus lei rocàs d’etèrnas traças rojas. E totjorn ambe lo bruch dau vent que vos ensordissiá, vos forçava de cridar per posquer èstre ausit, apondent una jaça de violéncia a l’eveniment.
Òc, per ieu, bruch dau vent e fuec son indissociables : me ne demòra un sentiment de desaise, foguèsse sens rason objectiva, e una sensibilitat aguda dau nas a tota odor de cremat.