Explorar los documents (4487 total)

5 de julh, dimècres

Montpelhièr, aqueste matin encara, per quauques afars de l'associacion das professors d'occitan. La collèga, que li fa tant pena de partir a la retirada. Una autra, jove, que me demanda mon vejaire per notar una còpia de bac. La filla, qu'a de besonh que li avance dos meses d'afèrma, e que demòra muda sus sa situacion familiala.

... uòch bonas sòrts de dètz, o doas malas sòrts de dètz.

Lei dos tèxtes publicats dins aqueu libre son pas de còntes per lei pichòts enfants, tanben se son argumen iniciau es tirat dau legendari de tradicion orala. Leis avèm causits dins la produccion de Louis-Bernard Royer (1677-1755), poèta d'Avinhon, tròp pauc canegut, totjorn citat e jamai editat, probablament perque sei tèxtes senton a mèrda e a cuòu. Lei dos tèxtes son risoliers, plens de personatges fantastics...

Introduccion, edicion e revirada de Xavier Bach e Pierre-Joan Bernard

La broisha Pepper e lo son gat Carrot que viven en un bòsc deu monde meravilhós de Hereva. De segur, que hèn pocions magicas, qu'encontran autas broishas, mes, a còps, las aventuras ne's passan pas com esperat.

En version gascona o lengadociana

Ua escala per escòla, ua glèisa d’estile botica, un abriu qui cola tot l’an e tot au som de la sèrra un cruspèth arroeinat ; atau qu’ei lo vilatge de Viramot. Abriu-arriu, cruspèth-castèth, los mots qu’i son virats. Per quina coda de pradèra ? Que’n sauràs mei en seguir l’enquèsta palpitanta de Emma Tòma, Adèla Efant e Pau Ruc, los tres mosca-e-taures.

La mala diccion de Viramot, un raconte originau qui’t portarà dinc au país megabrumós e meravilhós deus nods virats.

PRESENTACION

Lisa Gròs es filha de la garriga e de la palun. A travèrs lei classas de son paire Jòrgi Gròs, ensenhaire Freinet, autor e contaire, Lisa seguiguèt lei meteis camins qu’el e que li donèron l’amor de son país , de sa lenga occitana e l’enveja de partejar amb sei legeires aquelei doas passions : sa tèrra dau miègjorn, a riba de la Mar nòstra e lo buòu sauvatge de Camarga, la bèstia misteriosa qu’i senhoreja.

Amb aquestes racontes, l’autor prepausa un agach prigondament uman e impertinent suls episòdis-claus de la Bíblia e suls personatges fòrts de l’Ancian Testament : Dieu lo paire, Abèl, Caïn, Jòb, Noè e son arca, Moïses e las taulas de la Lei, Sèt-Satan, Josué,... tot en prenent quauquas libertats amb los tèxtes sacrats.

Le roman languedocien Jean l’an prés est l’oeuvre majeure de l’abbé Jean-Baptiste Castor Fabre (1727-1783) ; cet auteur, peu connu des purs francophones, est l’un des plus grands écrivains des lettres d’oc. Jean-l’ont-pris contient beaucoup d’éléments qui parlent de la vie quotidienne du village ou du hameau de Vaunage au xviiie siècle, cette communauté pouvant s’appeler Aubais ou bien Solorgues.

Emmanuel Le Roy Ladurie

Une fête des mots qui est aussi une célébration débridée et pourtant maîtrisée de la langue. On pourrait dire que le patois, pour Fabre, est le lieu de la vérité, de la sienne propre, et de celle qui traverse le monde qui l’entoure. On doit rappeler ici une formule qu’il a utilisée dans un poème de circonstance :