Explorar los documents (4487 total)

Un poulit album de Véronique Deroide e Francesco Giustozzi que nous conto d’un biais forço pouetique l’alternanço dóu jour e de la nue e que responde eis enfant que volon saupre ce que fa Moussu Jour quouro es nue tant coumo ce que fa Dono Nue quand es jour.

Revirado dóu tèste dóu francés au prouvençau, grafio classico, assegurado pèr Mirèio Combe-Trinquier.

Joan Ganhaire es plan lèu estat reconegut coma l'un dels autors màgers de la literatura occitana contemporanèa. S'exprimissent en dialècte lemosin, l'escrivan bastís un univèrs mi-real mi-imaginari, inspirat dels paisatges de Peirigòrd e d'Aquitània, que se percep primièr per las sensacions. D'òmes i cercan lor vertat. De cap a la mòrt possibla de contunh, de cap a la violéncia omnipresenta, de cap a lors pròpris defalhiments, ont trobar un pauc de reconfòrt ? Las religions son impotentas d'eradicar lo Mal. L'amistat fa pas desaparéisser lo sentiment de solitud. Lo sol secors demòra lo rire, un rire partejat dins lo qual cadun confèssa sas feblesas e reconeis en los autres son parièr. Rire, es s'esprovar amassa dins una comunautat gaujosa, es exorcizar lo Mal, es escapar a l'angoissa e retrobar sa libertat. Per sas nhòrlas, sos romans de capa e d'espasa, e sustot sas novèlas fantasticas e sos romans policièrs, Joan Ganhaire explòra l'arma umana amb totas las ressorsas que li ofrisson la lenga e la cultura occitanas.

Aqueste libre vos serà d'una granda utilitat quand passatz a taula o quand bevètz un còp per lançar una convèrsa, per vos mostrar aimable (o desagradiu...), per èsser trufarèl (sus un ton seriós), per alucar una disputa de las bèlas o just per dire quicòm... De mai, prendretz part atal a l'autentificacion populara d'aqueles dos milierats de formulas e obraretz per que los moments de manjar e de beure demòren de temps d'escambis, de paraulas, de sociabilitat e de convivialitat !

LOS ARTISTAS 

Fabien Bages (contaire) - Paroles en chemins
Hervé Robert : sosten per l'occitan.  

N’existiva pas au sens estricte nat diccionari etimologic occitan ni tanpauc especificament gascon. Un tau obratge que presenta un interès filologic e lingüistic mes tanben, pr’amor d’estar redigit dens la grafia classica normalizada, la mei espandida au dia de uei, qu’estableish un ligam dirècte dab las arradics de la lenga a las soas originas pre-indo-europèas, latinas, a còps cèltas, eventuaument francicas, puish miejancèras. L’establiment dirècte d’aqueth ligam en un tau obratge que justifica d’autan mei l’usatge deu sistèma grafic normalizat, enqüèra a còps contestat, qui hica a la lutz la proximitat naturau dab lo catalan e las autas lengas romanicas. Aqueste obratge que s’empara sus un ensemble de honts, la valor scientifica de las quaus a calut determinar, puish compilar entà confrontar las informacions e enfin presentar ua sintèsi critica. Lo crotzament, la sintèsi comparada e la compilacion d’aqueras honts qu hè vàder un obratge de sostien entà l’estudi especific deu gascon e mei largament de la lenga occitana.

Fruch d’annadas e de meses de trabalh, aqueste diccionari recampa fòrmas centralas e variantas del lengadocian tant eiretat coma modèrne, en abordant totes los camps lexicals (scientific, literari, tecnologic, economic, etc.), per respondre a totes los publics en demanda d’una lenga mai normada, segon lo nivèl de sos escriches.      Lo diccionari limitat a l’ortografia e la gramatica de 119 000 intradas, las alternanças vocalicas dels vèrbes, la formacion dels derivats, intègra totas las preconizacions del Conselh de la Lenga Occitana e s’apièja mai generalament sus las solucions panromanicas en matèria de neologismes e terminologia. Ten tanben los noms pròpris : noms de païses, regions, flumes, mars, montanhas, vilas principalas e noms de sos abitants, prenoms e diminutius, personatges e eròis de l’Antiquitat.   L’obratge es completat per una importanta Introduccion a la lexicografia occitana, que detalha abondosament los problèmas rescontrats per sa redaccion e d’una lista de correccions al diccionari d’Alibèrt.   Serà donc tanben util als autres dialèctes per la partida metodologia  e terminologia, e segur per tot lo lexic pandialectal. ­ ­

Joan-Miquèu Dordeins que'ns balha un policièr qui debuta dab lo murtrer de dus estrangèrs, costat d'ua manifestacion en çò de la Republica deu Banthana.

Joseph Vaylet (1894-1982) èra nascut poèta, menèt una vida de poèta, poèta trobador e poèta de circomstància, e per el tot èra circomstància.

Las Passejadas toponimicas de Pau Fabre : un polit libre de toponimia occitana. Escrich en lenga occitana de cap a cima, çò qu’es novèl e signe de la dignitat de l’occitan que pòt èsser, de vertat, lenga d’estudi e de descobèrta.

L’autor a volgut e sabut escriure un libre seriós e de bon legir dins un lengatge simple, mas sas Passejadas toponimicas demòran pasmens un libre vertadièrament sabent. E mai saberut, Pau Fabre se sap rire e se trufa de las explicacions tròp imaginativas e fantasiosas qu’òm tròba tot còp e corregís amb vigor las errors dels mièges sabents o dels que se vòlon creire sabents.

Al long d’un seissantenat de cronicas, las Passejadas toponimicas de Pau Fabre son, fin finala, un viatge amorós per las sèrras, las combas e las vals, al briu de las aigas, en caminant per vilatges e vilas del País d’Òc.