Explorar los documents (4496 total)
Loddo, Daniel
Cornemuse es-tu chèvre ? Ieu sabi un conte – moi je sais un conte… ou plutôt quatre. Suivez les histoires de Farandòla une chèvre têtue et courageuse qui refuse de se plier à la loi des hommes… Anem… Sautatz sus son esquina – sautez sur son dos e fai tirar ! En avant la musique ! Retrouvez chèvres, cornemuses, musiciens et instruments, êtres légendaires tel que le Drac et magiciens dans quatre contes à lire et à écouter !
Le livre : textes en occitan illustrés suivis de leur traduction française paginée. 60 pages
Le CD : contes en occitan dans un paysage sonore et musical. 55 mn
Textes de Daniel Loddo et illustrations de Coline Trubert.
Le livre : textes en occitan illustrés suivis de leur traduction française paginée. 60 pages
Le CD : contes en occitan dans un paysage sonore et musical. 55 mn
Textes de Daniel Loddo et illustrations de Coline Trubert.
Desnouveaux, Florence
Hudrisier, Cécile
Hudrisier, Cécile
Qu’ei l’istòria d’ua manofla roja pausada peu vent sus la nèu deu camin. Murgueta que passa per aquiu. – Quina escadença ! Un ostau de lan ! Quauquarrés i serén ?
Un conte d’origina russa revirat deu francés per Clàudia Labandés
London, Jack
Beziat, Pèire. Trad.
Beziat, Pèire. Trad.
Revirada occitana de La Peste écarlate de Jack London.
Tres dròlles, vestits de pèls de bèstias gardan las cabras amb lor papeta sul ribairés. Sèm pas a l’Edat de la Pèira, mas en 2073 ! Lo vielhon, un còp èra professor d’universitat de la Baia de San Francisco, ten de repapiar del temps vièlh d’abans 2013 e de la Pèsta Escarlata. Pel darrièr còp, benlèu, ensaja de contar als salvatjons, pas tròp escotoses, l’epòca que los òmes èran tot-poderoses e cossí la pèsta anientèt gaireben tota l’umanitat. Mas l’espèr demòra. La civilizacion, la cal tornar bastir, emai s’aquò prendrà de temps ! A la nòstra epòca, aquesta distopia, quasi profetica, revestís una estonanta modernitat.
Tres dròlles, vestits de pèls de bèstias gardan las cabras amb lor papeta sul ribairés. Sèm pas a l’Edat de la Pèira, mas en 2073 ! Lo vielhon, un còp èra professor d’universitat de la Baia de San Francisco, ten de repapiar del temps vièlh d’abans 2013 e de la Pèsta Escarlata. Pel darrièr còp, benlèu, ensaja de contar als salvatjons, pas tròp escotoses, l’epòca que los òmes èran tot-poderoses e cossí la pèsta anientèt gaireben tota l’umanitat. Mas l’espèr demòra. La civilizacion, la cal tornar bastir, emai s’aquò prendrà de temps ! A la nòstra epòca, aquesta distopia, quasi profetica, revestís una estonanta modernitat.
Giono, Jean
Fijac, Jacme. Trad.
Fijac, Jacme. Trad.
Revirada occitana de Colline de Jean Giono
Las Bastidas Blancas, subrevivença d’un vilatge ancian, sus l’espatla d’una colina ancolada sus la Montanha de Lura. Lo país del vent, de l’èrm e de la salvatgina. Son dotze a demorar dins aquel maine de Provença Nauta : qualques cerealas, d’olivedas, de la frucha e los legums de l’òrt per viure cossí quicòm ; e l’aiga que Lura n’es la garanta secretosa. Dempuèi que Janet, lo decan, es tombat paralisat, quita pas de desparlar e de repapiar… e las causas s’enverinan : la font tira pas mai, una filheta s’amalautís e lo Jaume, ni per son libre de Raspail, arriba pas de la garir, un caton negre frequenta lo Janet que li parla, los arbres motisson, los òmes daissan lor trabalh. Consultat pel Jaume sus çò que lor conselha de far, lo Janet liura de paraulas incompressibles sus la fòrça granda que baileja tot e vai anientar lor monde, e n’es content. Un novèl auvari se manifèsta : lo fuèc abranda las colinas. S’ensèg una luta africa dels òmes que permet de salvar Las Bastidas. Mas lo Janet, sospechat d’enrabiar la fòrça granda, es totjorn viu e pòt encara aviar una autra malabosena. Qué far ? Lo tuar ?
Las Bastidas Blancas, subrevivença d’un vilatge ancian, sus l’espatla d’una colina ancolada sus la Montanha de Lura. Lo país del vent, de l’èrm e de la salvatgina. Son dotze a demorar dins aquel maine de Provença Nauta : qualques cerealas, d’olivedas, de la frucha e los legums de l’òrt per viure cossí quicòm ; e l’aiga que Lura n’es la garanta secretosa. Dempuèi que Janet, lo decan, es tombat paralisat, quita pas de desparlar e de repapiar… e las causas s’enverinan : la font tira pas mai, una filheta s’amalautís e lo Jaume, ni per son libre de Raspail, arriba pas de la garir, un caton negre frequenta lo Janet que li parla, los arbres motisson, los òmes daissan lor trabalh. Consultat pel Jaume sus çò que lor conselha de far, lo Janet liura de paraulas incompressibles sus la fòrça granda que baileja tot e vai anientar lor monde, e n’es content. Un novèl auvari se manifèsta : lo fuèc abranda las colinas. S’ensèg una luta africa dels òmes que permet de salvar Las Bastidas. Mas lo Janet, sospechat d’enrabiar la fòrça granda, es totjorn viu e pòt encara aviar una autra malabosena. Qué far ? Lo tuar ?
Bardòu, Franc
Dins aquesta òbra en tres moments fòrts, Franc Bardòu explòra lo sentiment de « jòi » enamorat fins a l'esbalausiment, caminant umilament dins los passes successius de Joë Bousquet, Gaucèlm Faidit e Renat Nelli, dins de fòrmas liuras, de còps fòrças liuras, mas tanben, qualques còps fòrça classicas (se lo classicisme occitan se fonda sul Trobar medieval), segon los esmais e las inspiracions de l'estona, a la descobèrta progressiva de l'Autra, assajant d eli donar a percebre çò espiritual dins las carns e çò mai carnal e sensual dins los respirs estrambordats de l'esperit. Aquesta garba de flors poëticas es dedicada a una Dòmna meravelhosa, tant amadoira coma amada.
Gabrial
Aquel raconte insolit evòca l'errança de Gabrial aiçabàs, sus la nòstra planeta provisòria.
Aquel èsser ibrid, noirit d'una cultura universala tota embarrassada de metafòras, se trapa convidat dins las colissas del Temple d'Agradança, per una femna legendària, escapada de la literatura.
Despegat del seu paire terrèstre e de tota paternitat arcaica, li caldrà d'ara enlà se despegar tanben del paire celèst, mas de qué pòt ganhar a n'aquel lòc desconegut ?
Aquel èsser ibrid, noirit d'una cultura universala tota embarrassada de metafòras, se trapa convidat dins las colissas del Temple d'Agradança, per una femna legendària, escapada de la literatura.
Despegat del seu paire terrèstre e de tota paternitat arcaica, li caldrà d'ara enlà se despegar tanben del paire celèst, mas de qué pòt ganhar a n'aquel lòc desconegut ?
Zuchetto, Gérard
Recuèlh de poesia
Colleccion Votz de Trobar n° 40
Colleccion Votz de Trobar n° 40
Clouché, Jacques
Joenòt, Jaques Boèr non coneish pas de la vila d’Agen sonque los baishs quartièrs e los bòrds de Garona (sic). Obligat de’s préner un mestièr entà víver, que mestrejarà hèra vista « los secrets argentós deu raser e deu pienti » après aver hèit lo son aprendissatge au mei bon perruquèr de la vila, dont la botigueta ei al récouen de la prefecturo, ancien palay de l’abescat, on lo monde com cau se fan retapa lou cat. Tau noste aprenedís, la « vita de sauneis » que s’escor en un solèr capvath un paradís poblat de hantaumas, e au poèta per instint, la lectura qu’obreish orizonts d’un monde aluenhat deus tribulòcis de la soa vita de tot dia. Que s’installa lèu au son compte perruquèr tà las daunas e los gojats, près de Garona, aus quartièrs qui coneish tan plan, dab la soa hemna Magnounet qui susvelha. Hèra viste, Jaques Boèr que desparescó darrèr Moussu Jasmin — Gensemin | Jansemin — e, se los aristocratas manifestèn lo lor tristèr, tau pòble de petitas gents, la destressa qu’estó unanima a la mòrt deu « lor » Jansemin.
Jansemin que sabó ondrar la lenga occitana (parlar lengadocian d’Agen) e los sons talents de contaire, hicats au servici deus praubes e deus deseretats, que’u valón ua renomada shens parièra tant dens los aròus capulats de la capitala com dens tot lo País d’òc.
Jacques Clouché, janseminològue confirmat, que hè tornar víver un personatge, esbrofaire solide mes d’ua generositat shens limits, dab l’ajuda de mei d’un document iconografic e de testimònis autan divèrs.
Jansemin que sabó ondrar la lenga occitana (parlar lengadocian d’Agen) e los sons talents de contaire, hicats au servici deus praubes e deus deseretats, que’u valón ua renomada shens parièra tant dens los aròus capulats de la capitala com dens tot lo País d’òc.
Jacques Clouché, janseminològue confirmat, que hè tornar víver un personatge, esbrofaire solide mes d’ua generositat shens limits, dab l’ajuda de mei d’un document iconografic e de testimònis autan divèrs.
Defago, Yves
Poèma d'Yves Defago virat en occitan gascon per Jan Dalharí Leporello (religadura en acordeon)
Lo saunei d’ua nueit d’estiu, au briu d’un fluvi adromit. Illustracions e tèxte que’s hèn véder a truvèrs lo voide deu papèr, talhat per laser, procediment hèra originau de René Turc. Un libe objècte arreligat en acordeon, o en ventalh, com volhatz (un leporello, com se ditz dens lo vocabulari tecnic deu monde deu libe) Un viatge dens l’imaginari, tau plaser deus uelhs e de l’esperit.
Lavit, Joan-Loís
Au long de las soas novèlas, Joan Loís Lavit que’ns hè caminar suus sendèrs de l’aventura, que sia futurista, d’anticipacion o ligada a la vita deu monde de la montanha. Violéncia e esvarge qu’i costejan gaujors e paurs deu temps de mainat, civilizacion pastorau o chepics amorós, amuishant la diversitat de la soa escritura. Un flòc de totas las colors de l’imaginari.