Explorar los documents (4531 total)

Quin plaser d’escotar La cabra de Monsen Seguin, Lo curat de Cucunhan, l’Elixir del Reverend Paire Gauchèr, La muòla del Papa, Lo secrèt de mèstre Cornilha o Las tres messas bassas. Dins una lenga linda e agradiva, Andrieu Lagarda nos balha una polida traduccion dels contes tirats de Les lettres de mon moulin d’Alphonse Daudet, òbra classica de la literatura francesa.

Illustracion de S. Vissière

Contes dits per Maria-Odila Dumeaux

Lo bearnés José Lostalet, vadut gaucho dens la pampa argentina, ne sabarà pas jamei qu’un tròç de husta ei arribat a Punta Blanca. Quin poderé imaginar que son gessits de la medisha tèrra, eth e lo pau ? Annadas en darrèr, l’indian Talcaolpen qu’èra estat lo sol òmi qui avèva podut audir lo planh de l’avet. Ua epòca trespassada qui a engolit las dolors de l’un e de l’aute. Jamei aiga non cor capsús, un roman de Benoit Larradet d’escritura rica e sensibla sus l’anar deus òmis e autas destinadas au briu de las aigas.

Cornemuse es-tu chèvre ? Ieu sabi un conte – moi je sais un conte… ou plutôt quatre. Suivez les histoires de Farandòla une chèvre têtue et courageuse qui refuse de se plier à la loi des hommes… Anem… Sautatz sus son esquina – sautez sur son dos e fai tirar ! En avant la musique ! Retrouvez chèvres, cornemuses, musiciens et instruments, êtres légendaires tel que le Drac et magiciens dans quatre contes à lire et à écouter !

Le livre : textes en occitan illustrés suivis de leur traduction française paginée. 60 pages
Le CD : contes en occitan dans un paysage sonore et musical. 55 mn
Textes de Daniel Loddo et illustrations de Coline Trubert.

Qu’ei l’istòria d’ua manofla roja pausada peu vent sus la nèu deu camin. Murgueta que passa per aquiu. – Quina escadença ! Un ostau de lan ! Quauquarrés i serén ?

Un conte d’origina russa revirat deu francés per Clàudia Labandés

Revirada occitana de La Peste écarlate de Jack London.

Tres dròlles, vestits de pèls de bèstias gardan las cabras amb lor papeta sul ribairés. Sèm pas a l’Edat de la Pèira, mas en 2073 ! Lo vielhon, un còp èra professor d’universitat de la Baia de San Francisco, ten de repapiar del temps vièlh d’abans 2013 e de la Pèsta Escarlata. Pel darrièr còp, benlèu, ensaja de contar als salvatjons, pas tròp escotoses, l’epòca que los òmes èran tot-poderoses e cossí la pèsta anientèt gaireben tota l’umanitat. Mas l’espèr demòra. La civilizacion, la cal tornar bastir, emai s’aquò prendrà de temps ! A la nòstra epòca, aquesta distopia, quasi profetica, revestís una estonanta modernitat.

Revirada occitana de Colline de Jean Giono

Las Bastidas Blancas, subrevivença d’un vilatge ancian, sus l’espatla d’una colina ancolada sus la Montanha de Lura. Lo país del vent, de l’èrm e de la salvatgina. Son dotze a demorar dins aquel maine de Provença Nauta : qualques cerealas, d’olivedas, de la frucha e los legums de l’òrt per viure cossí quicòm ; e l’aiga que Lura n’es la garanta secretosa. Dempuèi que Janet, lo decan, es tombat paralisat, quita pas de desparlar e de repapiar… e las causas s’enverinan : la font tira pas mai, una filheta s’amalautís e lo Jaume, ni per son libre de Raspail, arriba pas de la garir, un caton negre frequenta lo Janet que li parla, los arbres motisson, los òmes daissan lor trabalh. Consultat pel Jaume sus çò que lor conselha de far, lo Janet liura de paraulas incompressibles sus la fòrça granda que baileja tot e vai anientar lor monde, e n’es content. Un novèl auvari se manifèsta : lo fuèc abranda las colinas. S’ensèg una luta africa dels òmes que permet de salvar Las Bastidas. Mas lo Janet, sospechat d’enrabiar la fòrça granda, es totjorn viu e pòt encara aviar una autra malabosena. Qué far ? Lo tuar ?

Dins aquesta òbra en tres moments fòrts, Franc Bardòu explòra lo sentiment de « jòi » enamorat fins a l'esbalausiment, caminant umilament dins los passes successius de Joë Bousquet, Gaucèlm Faidit e Renat Nelli, dins de fòrmas liuras, de còps fòrças liuras, mas tanben, qualques còps fòrça classicas (se lo classicisme occitan se fonda sul Trobar medieval), segon los esmais e las inspiracions de l'estona, a la descobèrta progressiva de l'Autra, assajant d eli donar a percebre çò espiritual dins las carns e çò mai carnal e sensual dins los respirs estrambordats de l'esperit. Aquesta garba de flors poëticas es dedicada a una Dòmna meravelhosa, tant amadoira coma amada.

Aquel raconte insolit evòca l'errança de Gabrial aiçabàs, sus la nòstra planeta provisòria.

Aquel èsser ibrid, noirit d'una cultura universala tota embarrassada de metafòras, se trapa convidat dins las colissas del Temple d'Agradança, per una femna legendària, escapada de la literatura.

Despegat del seu paire terrèstre e de tota paternitat arcaica, li caldrà d'ara enlà se despegar tanben del paire celèst, mas de qué pòt ganhar a n'aquel lòc desconegut ?