Explorar los documents (4497 total)

Del sègle 19 al jorn d’auèi, un fum d’autors de la Region Auvernhe-Ròse-Aups escriguèron de faulas dins lor lenga mairala, l'occitan o lo francoprovençal (o arpitan).

Mercés a l’ajuda de personas nombrosas e al trabalh collectiu de l’Institut Pierre Gardette, mai de 400 d’aquelas reviradas o adaptacions son estadas recampadas, dins totes los parlars occitans de la Region, e mai en arpitan. Aqueste quatren volum de faulas en occitan presenta un interès particular : ten trenta una faulas inspiradas d’autres autors que La Fontaine, per exemple Dorat, Florian, Richer, Tolstoï... mentre que d’autras son de creacions totalament originalas. Entre los autors occitans, podètz notar Auguste Bancharel, Auguste Boissier, Louis Lebrat, Louis Moutier, Hervé Quesnel, Jean-Joseph Romezin, Jean-Denis Souvignet, Pierre-Bernard Teyssier, Arsène Vermenouze…

Edicion bilingüa : per cada faula avètz lo tèxte occitan dins la grafia de l’autor amb la revirada francesa cap e cap e, a la seguida, per mai d’una, la transcripcion occitana en grafia classica (IEO Droma).

Loïsa visita una cauna amb sa grand e entrevei quicòm qu’escandilha alai, dins l’escur. Butada per la curiositat, i torna tota soleta la nuèch e fa coneissença amb una ratapenada bravonèla... Una drolleta que l’escura li fa pas paur. E ne’n serà recompensada !

Pels pichons a partir de 3 ans, un raconte en occitan, que lor legiretz per començar, puèi lo legiràn eles, tant mai que lo tèxte es escrich per una lectura mai aisida.

Verd Paradís II es una garba de racontes, ressons e rebats d’un paradís perdut, que l’a causida e ligada Max Roqueta, un dels autors màgers de la literatura occitana contemporanèa. A la descobèrta d’una natura aspra e secrèta, poblada d’èrbas e de sauvatgina, sens ges rescondre la duretat del monde. Al briu dels racontes de Max Roqueta, se desvelan los poders d’una escritura al còp enrasigada dins las paraulas carnalas de cada jorn e creacion literària portada per la libertat de l’imaginari. Un dels caps d’òbra de las letras d’òc.

Verd Paradís II, segond volume de l’òbra màger en pròsa de Max Roqueta, es seguit d’un tèxte de Felip Gardy, Verd Paradís, una òbra en camin.

Fotografia de cobèrta de G. Souche

Prumèr roman d'Eric Gonzalès. Prèmi Joan Bodon 1996. L'autor que tornè tribalhar l'estille, que cambiè mots deu lexic entà har ganhar au son roman mei de precision e de ritme. Que son sèt relates d’ua medisha istòria : la temptativa de murtre de duas personas e la mort deu copable presumit.

Visenç Labaisha n'a pas nada circonstància atenuanta, çò qui s'apèra nada, e qu'aqueths especialistas de las malaudias deu topin ne’ns viengan pas avejar dab las lors rantòinas. Qu'a hèit de maishanteria. qu'ei anat dinc au cap d'aqueras tristas ideas qui daunejan en la societat desempuish annadas, segon las quaus un pair e ua mair n'an pas nat dret suus lors mainatges, e se'n vólen aver, aquestes quan lo dret de s'arrevendir, qu’an lo dever de s'arrevendir. Çó de mau non pót har bona fin, e puishque Visenç Labaisha a volut seguir aquera trista mòda, tampís per eth, jo ne’u vau pas anar plànher, ni pensi guaire de monde a Gelòs. A Visenç Labaisha que l'aurén devut deishar au gave.

Dempuèi Sola Deitas (1962 , Grand prèmi de las letras occitanas), Joan Larzac persièc son dialòg amb un Dieu que se cala. E dempuèi L’Estrangièr del dedins (1968, Prèmi Antigona), recèrca dusca en fòra de las frontièras la responsa finala d’una Istòria que condemna encara son pòble al muditge.

Donèt vam al sector literari de l’Institut d’Estudis Occitan e fondèt 4 Vertats. Mas paradoxalament, pendent trenta ans, a fauta d’editor, fins a la publicacion per Letras d’òc en 2019 de Se rauqueja ma votz, acomolèt los inediches. Rejonhent los ressons de la pus recenta actualitat dramatica, fan la matèria d’aquel novèl recuèlh : Larzac n’apèla del present tant als companhs semenats sus sa rota coma a l’avenidor qu’aparten pas qu’a Dieu.

Uèit contes per dire païses d’aicí e d’endacòm mai, de contes per caminar fins a l’autre. Son recampats dins aqueste libre, tres contes de las originas : Cossí se reprenguèt lo Buf - L’arbre de Nea - Cauçadura al seu pè ; tres contes d’aicí : L’Uèlh doç - Eulalia - Los carbonièrs son italians ; un conte d’alai : Istòria de Si Ling Shi ; e, per sanflorada, un conte umoristic : La Bèla e lo Grapaud.

Coleta Derdevet-Meneau es contaira, passaira de paraulas d’una lenga tròp de temps amagada, de paraulas en occitan per dire tanben lo monde de uèi : istorietas e novèlas que bastisson l’istòria umana.

Un libe taus adolescents e preadolescents mes tanben taus adultes : Tomèc, un orfanin de 13 ans, que hè l’especièr deu vilatge. Un ser, ua gojata qu’entra a la botiga e que’u demanda se ven « aiga de l’arriu Qjar ». « Qu’ei l’aiga qui empacha de morir », ce’u ditz. Atau que comença, tau gojatòt, un viatge immense qui’u va miar tà la Seuva deu Desbromb, tau vilatge deus Perhumaires, sus l’isla Inexistenta… Arribarà a tornar trobar Hannah, a l’aute cap deu monde, aquiu on cola, deu denvèrs, aqueth arriu fabulós…

Descubriguerem Francesa Dudognon fai dos ans quand las edicions Maiade fagueren pareisser d’ela Le limon de l’âme. Un ton, un biais de menar son afar, ‘n estil que ! L-i auria ‘na autra definicion de la literatura ? Dempuei es tornada a la lenga daus seus, a fach, coma disen, lo pas. E ‘quo es lo mesma bonaür de zo legir. ‘Na escriveiritz es nascuda a l’occitan.

« Trobaretz ‘qui los crestians e las chausas contats taus coma se caten dins ma charn, enguera que dins la lonhdor dau passat de gaza leugiera ; mas ‘quò seriá plan vertadier de dire que me cate darrier ilhs ; me, e çò que pòrte de mon aüei de tiala boiradissa tenchida color de nòstre temps. »
« Emai z’aia tot ‘dobat a ma mòda, res de pus vrai que çò que conte ‘qui, tan simple fuguessa… ‘Quo es l’istòria de tot lo monde. ‘N autre biais de l’Istòria. N-i en a que disen « la p’ita istòria », l’istòria de paubra gent, d’una femna… Ieu, dise de las femnas ; l’istòria prunda, la font. »