Explorar los documents (5750 total)
Monica Sarrasin
La Setmana de La Lison de Monica Sarrasin es un pichòt roman, lo quatren de la colleccion Nòstre monde.
Aprèp La Lison Dau Peirat, Monica Sarrasin aviá encara un fum de sovenirs e d'idèas per far tornar viure La Lison, la nos torna aquí, non pas coma dins son primièr roman, le temps d'una jornada, mas lo temps d'una setmana, del dimenche al dissabte que ven.
Aprèp La Lison Dau Peirat, Monica Sarrasin aviá encara un fum de sovenirs e d'idèas per far tornar viure La Lison, la nos torna aquí, non pas coma dins son primièr roman, le temps d'una jornada, mas lo temps d'una setmana, del dimenche al dissabte que ven.
Monica Sarrasin
La Lison Dau Peirat de Monica Sarrasin es un pichòt roman, lo primièr de la colleccion Nòstre monde.
L'istòria seguís la vida sus una jornada de La Lison, una femna atjada e veusa del país lemosin, inspirada dels sovenirs de l'autritz sus sa tanta.
S'observa los escarts genercionals important que naisson entre la vida rurala que La Lison a totjorn conegut e las avancadas (socialas, tecnologicas ...) de la fin del sègle 20 e debuta del sègle 21.
La Lison es la representacion d'aquelas vielhas personas qu'an totjorn viscut dins lor vilatge pendent lo sègle 20 e qu'an vist de nombrós cambiaments que foguèt complicat per eles de s'adaptar.
Pr'aquò luonh d'èstre sonque una critica de nòstra societat que s'espandís a una velocitat exponenciala, qu'empacha gaireben l'adaptacion de sos membres, La Lison Dau Peirat es abans tot un retrach benvolent e atencionat sus aquelas femnas d'un autre temps, que cada vilatge a pogut coneisser.
L'istòria seguís la vida sus una jornada de La Lison, una femna atjada e veusa del país lemosin, inspirada dels sovenirs de l'autritz sus sa tanta.
S'observa los escarts genercionals important que naisson entre la vida rurala que La Lison a totjorn conegut e las avancadas (socialas, tecnologicas ...) de la fin del sègle 20 e debuta del sègle 21.
La Lison es la representacion d'aquelas vielhas personas qu'an totjorn viscut dins lor vilatge pendent lo sègle 20 e qu'an vist de nombrós cambiaments que foguèt complicat per eles de s'adaptar.
Pr'aquò luonh d'èstre sonque una critica de nòstra societat que s'espandís a una velocitat exponenciala, qu'empacha gaireben l'adaptacion de sos membres, La Lison Dau Peirat es abans tot un retrach benvolent e atencionat sus aquelas femnas d'un autre temps, que cada vilatge a pogut coneisser.
Rolande Falleri
Sus lou pountin de Rolande Falleri es un recuèlh de set pèça de teatre, escrichas en provençal.
Rolande Falleri
Lou Pichot Elefant d'Evòri E àutri raconte de ma Prouvènço Antico es un recuelh de set contes que meton en lum d'episòdis marcant de la Provença Rodanenca, de l'Antiquitat fins a la debuta del Crestianisme.
Rolande Falleri
Au cascai de la font - Au babil des fontaines de Rolande Falleri es un recuelh de onze nòvas en provençal ( grafia mistralenca) e sa revirada francesa.
Las istòrias se debanan en Provença e s'inscrivon dins sa cultura.
Las istòrias se debanan en Provença e s'inscrivon dins sa cultura.
Nascuda en 1952 a Niça, Rolande Falleri es una escrivana provençala, membre del Felibritge.
Comença sas estudis de Medecina en 1969 a Niça e las acaba a Limòtges.
Aprèp sas estudis torna davalar en Provença e s'establís a Pèrnas dei Fònts en 1984, ont practicarà tot la rèsta de sa carrièra de mètge del trabalh.
Despuèi tota pichona, Rolande a totjorn agut un pivelatge per la lenga de sa grand, lo niçard, mas aquela darrièra li a pas jamai aprèsa, considerant aquela lenga coma "vulgaire, presque ordurière [...] et [qui] n’était pas convenable dans la bouche d’une fillette."
Malgrat aquò, en 2004, Rolande pren de cors de provençal a Pèrnas, e comença trè 2006 a escriure de pèças de teatre, de nòvas e autre pichòts racontes.
En febrièr 2022, recep del Felibritge la Cigala d'Argent, una reconneissença per sos meritis literaris.
Comença sas estudis de Medecina en 1969 a Niça e las acaba a Limòtges.
Aprèp sas estudis torna davalar en Provença e s'establís a Pèrnas dei Fònts en 1984, ont practicarà tot la rèsta de sa carrièra de mètge del trabalh.
Despuèi tota pichona, Rolande a totjorn agut un pivelatge per la lenga de sa grand, lo niçard, mas aquela darrièra li a pas jamai aprèsa, considerant aquela lenga coma "vulgaire, presque ordurière [...] et [qui] n’était pas convenable dans la bouche d’une fillette."
Malgrat aquò, en 2004, Rolande pren de cors de provençal a Pèrnas, e comença trè 2006 a escriure de pèças de teatre, de nòvas e autre pichòts racontes.
En febrièr 2022, recep del Felibritge la Cigala d'Argent, una reconneissença per sos meritis literaris.
Nascuda lo 28 de junh de 1939 a Limòtges, Monica Sarrasin es una autritz lemosina.
Pendent son enfança, auzís e compren la lenga occitana, mas es enebida de la parlar..
Cap a sos 60 ans, en ajudant sa tanta tocada per la malautiá d'Alzheimer, gausa li dire qualquas frasas en occitan, aquela tanta li respondra en occitan, a partir d'aquel moment Monica arresterà pas de parlar aquela lenga que s'èra totjorn enebida.
Esitanta a la debuta, decida d'anar a de cors d'occitan que trobarà passionants.
Es a partir d'aquel moment que se virarà cap a l'escritura.
Son primier ensag foguèt un retrach de sa tanta, desapareguda despuèi, la Lison, que partejarà amb son talhièr d'escritura e mandarà a un concors literari, recep lo segon premi.
Escrirà alara dos libres sus la Lison, editats per l'ostal d'edicion Lo Chamin de Sent Jaume.
Despuèi s'arresta pas d'escriure et en 2009, a l'atge de 70 ans, s'inscriu a l'universitat Paul Valèri de Montpelhièr alfin d'i far un cursus LLCER Occitan fins al master 2 que capitarà en 2013.
Despuèi 2018, en parallèla de sa passion de l'escritura, recompensada mai d'un còp coma amb lo premi Jaufré Rudel, en mai de 2017 decernit sus l'ensemb de sos obratges, o encara en ajant un de sos racontes aparéissant al program del CAPES occitan de 2019 ; Monica es benevola a la Libraria Occitana de Limòtges, ont i aviva de " cafès platussants", de moments d'escambis per charrar en lenga nòstra.
Pendent son enfança, auzís e compren la lenga occitana, mas es enebida de la parlar..
Cap a sos 60 ans, en ajudant sa tanta tocada per la malautiá d'Alzheimer, gausa li dire qualquas frasas en occitan, aquela tanta li respondra en occitan, a partir d'aquel moment Monica arresterà pas de parlar aquela lenga que s'èra totjorn enebida.
Esitanta a la debuta, decida d'anar a de cors d'occitan que trobarà passionants.
Es a partir d'aquel moment que se virarà cap a l'escritura.
Son primier ensag foguèt un retrach de sa tanta, desapareguda despuèi, la Lison, que partejarà amb son talhièr d'escritura e mandarà a un concors literari, recep lo segon premi.
Escrirà alara dos libres sus la Lison, editats per l'ostal d'edicion Lo Chamin de Sent Jaume.
Despuèi s'arresta pas d'escriure et en 2009, a l'atge de 70 ans, s'inscriu a l'universitat Paul Valèri de Montpelhièr alfin d'i far un cursus LLCER Occitan fins al master 2 que capitarà en 2013.
Despuèi 2018, en parallèla de sa passion de l'escritura, recompensada mai d'un còp coma amb lo premi Jaufré Rudel, en mai de 2017 decernit sus l'ensemb de sos obratges, o encara en ajant un de sos racontes aparéissant al program del CAPES occitan de 2019 ; Monica es benevola a la Libraria Occitana de Limòtges, ont i aviva de " cafès platussants", de moments d'escambis per charrar en lenga nòstra.
Les Passions
Les Éléments
Jean-Joseph Cassanéa de Mondonville
Les Éléments
Jean-Joseph Cassanéa de Mondonville
Création 2022 réunissant Les Passions et le chœur de chambre Les Éléments, sous la direction de Jean-Marc Andrieu
« Quelle drôle d’idée a eu Mondonville !
D’après une fable de La Fontaine à la fin tragique, il écrit un livret d’opéra à la fin heureuse et compose une pastorale charmante. Ici point de noblesse de cour mais celle du cœur : Daphnis, jeune berger est amoureux d’Alcimadure, coquette villageoise, qui le dédaigne. Mais grâce à un loup féroce et à la ruse de Jeanet tout va s’arranger !
Né en 1711 à Narbonne, Jean-Joseph Cassanéa de Mondonville, violoniste virtuose, est compositeur à la Chapelle Royale de Versailles et directeur du Concert Spirituel. En 1754, fort du succès de son dernier opéra Titon et l’Aurore et voulant séduire Louis XV et la Dauphine, il crée Daphnis et Alcimadure en langue d’Oc : « Établir, à l’Acadé mie Royale de Musique, une pastorale en dialecte occitan relevait de la gageure ; ce fut un triomphe. » déclare-t-il.
C’est cette histoire originale que nous conte Jean-Marc Andrieu avec ses musiciens dans cette production de l’unique opéra baroque occitan, la première sur instruments d’époque. »
Durée ~ 2 heures
Plateau de 46 artistes
- Solistes : Elodie Fonnard, Alcimadure ; François-Nicolas Geslot, Daphnis ; Fabien Hyon, Jeanet, Hélène Le Corre, Clémence Isaure
- Chœur de chambre Les Eléments (dir. Joël Suhubiette)
- Orchestre Les Passions
- Jean-Marc Andrieu : direction
Coproduction : Les Passions/Les Eléments
Contact
Pierre-Bernard Kempfhttps://www.les-passions.fr/fr/contacts/
Lisa Gròs es una autritz e contaira occitana provençala.
Foguèt regenta, puèi formatritz en lenga e cultura regionala a l'IUFM de Nimes.
Presidenta de l’associacion Té Vé Òc, ont realiza de reportatges suls eveniments, es una cara importanta del militantism occitanista.
Es la filha del contaire e escrivan Jòrgi Gròs e la maire de l’artista complèta e professora Ester Lucada ( de son nom vertadièr Claudina Paul-Gròs).
Bibliographie :
Foguèt regenta, puèi formatritz en lenga e cultura regionala a l'IUFM de Nimes.
Presidenta de l’associacion Té Vé Òc, ont realiza de reportatges suls eveniments, es una cara importanta del militantism occitanista.
Es la filha del contaire e escrivan Jòrgi Gròs e la maire de l’artista complèta e professora Ester Lucada ( de son nom vertadièr Claudina Paul-Gròs).
Bibliographie :
- A tuat la tèrra (2014)
- Lo rei dau yamakasi (2012)
- Mèfi ! Lo Drac ! (2010)
- Lo tornet (2009) en collaboration avec Jòrgi Gròs
- Contes de la garriga nauta (2009) en collaboration avec Jòrgi Gròs
- La vièlha dança (2006)
- Vendrai rasetaire ! (2005)
- Couleur dimanche, couleur Camargue (2003)
- Pluma de dama (1996)
Nascuda lo 20 d'octòbre de 1935 a Rochefòrt (en Charanta Maritima), Amanda Biòt, de son nom vertadièr Nicole Nivelle, es una artista pintre e escrivana occitana.
Dins las annadas 50, dintra a l'universitat de Montpelhièr, puèi de Paris ont estúdia lo dessenh, la pintura e l'istòria de l'art.
Aprèp las sias estudis, se consacra principalament a la pintura.
Nascuda en Charanta, se considera coma una "occitana de la mar" e s'instala lèu a Marselha. Aprenguèt a escriure e legir occitan de tard mas aquò la descoratjarà pas, al revèrs, coma causir l'escais occitan " Amanda Biòt", aquò simboliza per ela l'importància e l'afortiment de sas originas e de son identitat occitana.
En mai de la pintura, Amanda s'interessa a la literatura. Escrirà mantun polars marselhés en provençal e participarà a l'organisacion d'un collòqui literar internacional " Les écrivains marseillais" pel 26en centenari de la vila de Marselha.
Dins las annadas 50, dintra a l'universitat de Montpelhièr, puèi de Paris ont estúdia lo dessenh, la pintura e l'istòria de l'art.
Aprèp las sias estudis, se consacra principalament a la pintura.
Nascuda en Charanta, se considera coma una "occitana de la mar" e s'instala lèu a Marselha. Aprenguèt a escriure e legir occitan de tard mas aquò la descoratjarà pas, al revèrs, coma causir l'escais occitan " Amanda Biòt", aquò simboliza per ela l'importància e l'afortiment de sas originas e de son identitat occitana.
En mai de la pintura, Amanda s'interessa a la literatura. Escrirà mantun polars marselhés en provençal e participarà a l'organisacion d'un collòqui literar internacional " Les écrivains marseillais" pel 26en centenari de la vila de Marselha.