Explorar los documents (5750 total)

Nascut a Nimes en 1937, Gérard Lattier es lo pintre de l’oralitat. Pierre Gaudibert lo descrviá en faseire - mostraire - dicheire d’imatges, reculhissent la memòria populara amb sas paurs, sas preocupacions, sas revòltas. Sa pintura se noirís d’istòrias encantadas per una lenga occitana particulara, dins un desplegament del còrps, de la votz, de l’esperit, del gèst.

Las brumas que fotografia Georges Souche son aquelas de la memòria. Aquela, geologica, que parla de la fauna de i a 300 milions d’annadas o aquela, umana, de la construccion de la restanca del Salagon i a 50 ans. Mòstra d’un paisatge fach d’impermanéncia, un paisatge transformat per lo temps, l’òme, la lum.

Mai d'informacions :
http://www.georges-souche.com/expositions/planete-salagou-la-traversee-des-brumes/

Vaquí un òrt efemèr, que nos convida al viatge al còr de las esséncias vegetalas, d'una riba l'autra de la « nòstra mar ». La Mediterranèa de Robin Chouleur e Livia Kolb nos envolopa integralament per una immersion visuala e olfactiva, ont las raiças occitanas se mesclan a totas las autras, generosament, inexorablament.

Contacte : Robin Chouleur (r.chouleur@gmail.com)

L'uman dormís un tèrç de sa vida, perqué profechar pas d'aquel temps per explorar nòstre imaginari ? L'atelier des songes es una experiéncia iniciatica que, per una seria d'installacions e d'illustracions, questiona l'experiéncia del sòmi. E la comptina occitana Sòm-Sòm d'acompanhar lo dispositiu, en filigrane, come un fial d'Ariana...

Mai d'informacions sus :
https://juliettearmagnac.wixsite.com/latelierdessonges

Cant e musica – Duo Bocage (Claire Weidmann, Timothée Demoury)

Montatge Vidèo – William Fages

Aqueste espectacle nasquèt de l’enveja de montrar de filmes sus la vida del temps passat dins los departaments de montanha (Losera, Occitània), amb un acompanhament de musicas actualas. En evocant tota la poesia e la part etnografica d’aquelas scènas del quotidian, a l’encòp pròchas e descaladas, aquesta òbra visuala artistica originala nos conta, a travers la musica, una istòria novèla.

Los filmes, causits entre las colleccions de l’Institut Jean-Vigo (Perpinhan) e las del CIRDOC - Institut occitan de cultura (Besièrs), foguèron remontats amb la complicitat del cineasta William Fages. Subretot virats dinas las annadas 1970 en pellicula 8 mm, capturan de moments de la vida d’abans : ceremonias, desfilats, fèstas vòtas, carnavals, processions religiosas, estivada, ronda de dròlles endimenjats. Lo tot, filmat a nautor d’òmes, en quadrant las caras, las expressions…

Cargats de vida e d’onirisme brut, renaisson mercés a una musica de uèi : musicas emplificadas amb d’envoladas vocalas, guitarras electricas, beats, sons electronics e concrèts, clavièrs, percussions acosticas e escapolons divèrs, dont Duo Bocage a lo secrèt.

Benlèu nascuda a la darrièra claror del sègle XVIII en Massís Central, coma dins d’autras regions de Francia (amb de destins variables), la musica del violon popular foguèt elaborada subretot pendant la temporada de 1880 cap a 1930, pricipalament al còr dels espacis montanhós del centre-oèst del Massís (Corrèsa, Cantal, Puèi Domat, Naut Léger).

A la debuta de las annadas 1970, aprèp un oblit progressiu espandit sus un trentenat d’annadas, lo corrent Fòlc de l’epòca redescobrís aquestas practicas doblidadas, marginalament d’en primièr, puèi fòrça massivament a l’escasença de recèrcas nombrosas que foguèron fachas dins las annadas 1975-1985, al près de los darrièrs testimònis e practicians, mas tanben al près dels dançaires e dels publics.

Uèi aqueste repertòri de violon es la tradicion instrumentala la mai importanta del Centre de la Francia, d’una musica que conta segurament mai d’un milièr de practicants dempuèi sa creacion.

L’istòria contada per aqueste webdocumentari interactiu s’apièja sus los percors e las practicas dels musicians-cercaires de las annadas 1970, qu’an fach lo ligam entre los darrièrs violonaires de vilatge e lo mitan contemporanèu del violon popular en Massís Central.

Voir le film

http://violonpopulairemassifcentral.crmtl.fr/#Accueil

« Aucelum, l'aucèl, simbòl fòrt e etèrne del rapòrt de l'òme a la natura. Es lo tèma causit per Rodín Kaufmann e Chloé Desmoineaux per una creacion que crosa los univèrs narratius d'un poèta pluridisciplinari enamorat d'experimentacions encarnadas e enrasigadas en país d'Òc, e d'una artista numerica inspirada per la ficcion speculativa e l'ecofeminisme.

Lo duò prene lo monde aviari coma matèria primièra sonòra, visuala e istorica, e se projècta dins un conte poetic e ecologic futurista, que interroga sus la plaça e lo ròtle de l'Òme a l'alba d'una crisi biologica majora. En augurs contemporaris, Chloé Desmoineaux e Rodín Kaufmann se fan aici observators e interprèts dels aucèls, subrevivents de l'extincion de massa precedenta.»
(Tèxt de presentacion : Rodín Kaufmann)

L'espectacle, que mescla creacion audiovisuala, poesia e experimentacions sonoras es lo fruch d'una residéncia artistica menada en 2019 prèpl'Ecole nationale supérieure de la photographie (ENSP)  e lo festenal Les Suds en Arle, en coproduccion amb Octobre Numérique.

Alan Fornells es un artista que fabrica d'objèctes que racontan d'istòrias. Dins son talhièr a Baçan, un villatge pròche de Besièrs, rabòta, clavèla, ponça, talha, sublima de tròces de caissetas, de clavèls vièlhs, de plancas recicladas. Pas jamai crompar, recuperar tot, per donar al monde un autre buf, aqueste buf que nos mormolha a l'aurelha d'istòrias en francés, en occitan, en espanhòl... Dins totas las lengas que parlan al còr.

Amada Cròs e Lisa Gròs, de l'associacion Tè Vé Òc, anèron filmar dins son talhièr aqueste representant « de fait » de l'Art Modèste. En efièch cada mòble creat per Alan Fornells es una òbra d'art, malhon d'un conte entre fantasma e realitat, viatge de la memòria, cèrca del quotidian meravilhos. Entre art, bricolatge e poesia, sublima çò que servís pas pus, per ne faire lo supòrt de sos sòmis.

Qui parla occitan uèi, e perqué ? Cossí aquesta cultura porta los gèrmes per se reinventar, crear, imaginar lo monde multicultural de deman ?

Marc Khanne realiza un filme-enquèsta sus la lenga e la cultura que donan lor nom a una region. Partís de son experiéncia personala de « neo-occitan » (« L’occitan es parlat dempuèi mai de mila ans, e l’an que ven comenci ma seconda annada »), per anar a la rencontre de los e las que vivon amb aquesta lenga : joves e dròlles en classa bilingüa, artistas, comedians, autors… Interroga tot e totes : perqué es tant dur per una aurelha francesa de se confrontar a d’autres sonoritats ? Perqué l’occitan es en competicion amb lo chinés o l’inglés a l’escòla ? Cossí ajuda a dubrir la pòrta de la torre de Babèl ? E cossí aquesta lenga, qu’es la lenga de còr de fòrça creators actuals, poiriá s’arrestar de batre ?

Marc Khanne viu a Tolosa. Es comedian e musician, e dempuèi 2002 realiza de filmes documentaris ont aflora una consciéncia agusada dels enjòcs environamentals e socio-culturals ligats al territòri. En 2007 e en 2013, son dos filmes, Aigoual, la forêt retrouvée et Bergers de l'Aigoual, éleveurs des Causses et Cévennes, que cabussan dins l’univèrs de l’agropastoralisme. Un autre filme seguís en 2016, que lo títol sona coma un manifèst : En transhumance vers le bonheur...

En 2007 tanben, l’artista fa una primièra cabussada dins la diversitat lingüistica amb Drôles d’Accents, un viatge regaudissent dins la diversitat de las colors sonòras de la lenga francesa.

Occitan, gardarem la lenga, produsit per Pages & Images e ViàOccitanie amb lo sosten de la region Occitània, es son 17en filme. Es en francés e en occitan.