Explorar los documents (5743 total)

« Coneissem la tragica istòria de Medelha, segurament inventada, en tot cas escrita pel primièr còp per Euripide. Medelha, abandonada per Jason que ven d'espausar la filha del rei de Corintha, se venja pel murtre dels dos enfants qu'aguèt d'el. 

Max Roqueta seguís al mai pròche la pèça d'Euripide, n'escafa unicament que la scèna centrala d'Égée visitant Medelha aprèp son bandiment de Corinthe, scèna destinada a flatar l'amor pròpre nacional dels Atenians que constituisson lo public de la tragedia. Lo projècte de Max Roqueta èra pas de tornar escriure un autre scenari, mas d'installar dins un canabàs classic, qu'aviái fach sas pròbas, un imaginari e una tematica capables de nos parlar, tot en respectant lo sens del mite. 

La trobalha la mai originala de Max Roqueta, son còp de gèni es estat de faire de Medelha una caraca, una boèmia, liurada al voide, e a totes los vents de l'errança. Lo doble tèma de l'errança e del voide transfigura tota la pèça. Dempuèi qu'a traït son paire e son país, anant fins a tuar son fraire per ajudar Jason a s'emparar de la toison d'aur, a pas arrestat d'errar amb el e lors dos enfants. Sa sola patria es d'ara enlà Jason pel qual cometèt de crimes inexpiables. E vaquí qu'aquel òme se lassa d'aquela femna e de lor vagabondatge sens fin. Vòl s'establir, « faire una fin », esposar una femna mai jove, renonciar a la vida nomada per devenir a son torn rei de Corinthe. La pèça es construcha sus aquela oposicion constanta sedentaritat-nomadisme, que dona luòc a de passatges d'una ponhenta poesia. Ligat a aquela, lo tèma del voide « emplena », s'o podèm dire, tota la pèça jos diferentas figuras, lo desèrt, lo camin, lo vent, l'immensitat del monde. La tragedia s'acaba sus un instant de pura poesia, lo salme del nonrés. 

Car, es una autra trobalha de Max Roqueta : a mantengut lo còr antic, mas a mes dins sa boca de poèmas intitulats salmes, que perlongan tal o tal tèma dels dialògs (salmes dels camins, de l'estrangièr, de l'abandon, de l'angoissa, puèi del nonrés). Aqueles salmes son destinats a èsser cantats e lo foguèron, en bambara, lenga del Sahel, dins la mesa en scèna en francés de J.-L. Martinelli. 

Lo personatge meteis es original. Medelha representa la vertat embornianta e son estèla insostenibla, l'estat d'incandescéncia ont pòrta la passion a son paroxisme, quand los sentiments se confondon en un sol metal en fusion, amor, òdi, mesprés, gelosiá, desir de venjança, enveja de murtre. Coma la sciéncia o la deméncia, Medelha se situís al-delà del ben o del mal.»

Jean-Claude Forêt

Coma per las lengas, Medelha es la femnas. Es a l'encòp un individú unic (la) mas tanben totas las facetas de la feminitat (femnas). Es una femnas : sensuala e que jòga de son sèxe, mas tanben una maire, es una reina, una sorcièra, una amorosa esplorada, una intriganta, etc. De totes los ròtles que se dona, de totas las foncions femeninas qu'endòssa, jòga e causís la proporcion de feminin, de femna o de feminitat que pren. Son emancipacion de femna passa per d'actes e de comportaments diches masculins sens per aitant devenir un òme.

Avèm tanben fach la causida de faire de Medelha una femna, la sola de la pèça, enrodada d'òmes. Lo còr, grand comentator de l'accion e sensat èsser un còr de femnas, deven dins nòstra version la representacion de la carrièra. Or, la carrièra e l'espaci public aparten als òmes, alara quel dintre de l'ostal es l'endreit de l'embarrament de las femnas. La Créusa (la que pareis tot en pareissent pas) es l'emblèma d'aquelas femnas que demòra n a l'ostal e que vesèm pas. Medelha (la que fa), encara un còp, pren l'espaci que li es pertant interdich, ocupa la carrièra, ocupa l'espaci dels òmes. Se plaça al centre a l'endreit ont normalament, es cantonada a la marge, quala que siá la societat.