Adounc lou proumié vèspre pleguère parpello sus l’areno à milo milo de touto demoro umano. Ère bèn mai isoula qu’un ome sus un radèu perdu dins la grand mar. Autambèn, imaginas un pau ma souspresso quouro, à pouncho d’aubo, uno pichoto voues curiouso m’esvihè. Disié :
« Siouplè ... dessino-me uno fedo !
- Que ?
- Dessino-me uno fedo ... »
M’aubourère dre coume foudreja. Me fretère proun lis iue. Agachère bèn. E veguère un pichot bout d’ome estaourdinàri en plen que, grèu, m’agachavo. Vaqui lou meiour di retra que pousquère pièi faire d’éu. Mai moun dessin, de segur, es pas tant galant coume lou moudèle. Es pas de ma fauto. Dins moun idèio de veni pintre ère esta maucoura pèr li gràndi persouno, quouro dins mi sièis an, e aviéu pas jamai rèn aprés à dessina, leva li dedins e li deforo di boa.
Site de l'editor : Tintenfass