Explorar los documents (1145 total)
Premier numéro de la Revue Reclams de Biarn e Gascougne (titre orthographié Réclams de Biarn e Gascounhe jusqu'en 1899).
Note : La première année, la revue avait une périodicité irrégulière. Elle devient mensuelle dès la deuxième année, en 1898.
"Indic" [Sommaire]
- Adrien PLANTÉ - A nos Amis !
- Liste des premiers adhérents à l' « Escole Gastou-Febus ».
- Isidore SALLES - L'Arrehilh.
- LABAIG-LANGLADE - Salut aus Escouliès de Gastou-Febus.
- Miquèu DE CAMÉLAT - Lous Gabes de Bigorre.
- J.-V. LALANNE - L'Abiene, counte biarnès.
- Yan DE PALAY - Aus Foundatous de l'Escole Gastou-Febus.
- Henri PELLISSON - A l'Escole Gastou-Febus.
- Léo LAPEYRE - A la Belhade.
- Simin PALAY - Lous biis de nouste.
- Docteur DEJEANNE - Et Loup e't Agnet.
- Yan DOU BOUSQUET - Nou y-ha pas fii Gascou qui nou-s troumpi !
- Lucien ESPAGNOLLE - Pregarie de Machete.
- Jeanty E -La parrete.
- Mesclanhes.
Reclams de Bearn e Gasconha - en francés "les Echos de Béarn et Gascogne"- qu'ei ua revista literària d'expression occitana fondada en 1897 per l'Escòla Gaston Fèbus ( Escole Gastou Fébus en grafia originala, dita "febusienca"), "Societat felibrenca deu Sud-Oest". La revista Reclams de Biarn e Gascougne (que deven Reclams de Bearn e Gasconha a partir de 1984 e l'adopcion de la grafia classica de l'occitan) qu'ei ua revista occitana de literatura, lenga, istòria e culturas regionaus deu domeni gascon. Qu'ei uei lo periodic occitan lo mei ancian en activitat.
Entà ne saber mei sus l'istòria de la revista : legir l'article de Joan-Maria Sarpolet, "Los purmèrs decenis deus Reclams de Biarn e Gascougne" suu Campus d'Occitanica.
La numerizacion de la revista Reclams despuish las originas dinc a uei qu'estó menada peu CIRDOC dens l'encastre deu projècte Occitanica mercés a la preciosa collaboracion de l'Institut occitan d'Aquitània e de l'Escòla Gaston Fèbus que metón a disposicion ua colleccion sancèra de la revista.
Avertiment
Qe cau notar que tanlèu 1922, "l'Escole" que modifica l'organizacion de la numerotacion de las liurasons en començar un navèth cicle de paginacion de la revista au mes de noveme, mes que seguí l'amassada generau annuau e la hèsta de l'Escole.
L'auteur signe souvent d'un de ses pseudonymes : Catdet de Hourcadut, qui est le plus employé, ou parfois encore Tresquilhét, Yantin lou Perrequè, etc.
Ce livre d'Albert Darclanne est un recueil de poésies occitanes (dialecte gascon) paru en 1903.
Enregistrament inedit de Bernat Manciet qui lei l’incipit deu Gojat de Noveme, realizat ençò de l’autor, a Trensac, dens las Lanas (40), per Sèrgi Javaloyès, escrivan, director de la revista Reclams.
Aqueth roman pareishut peu prumèr còp en 1964 (Tolosa, Institut d’Estudis Occitan) e mantun còp tornat editar (Reclams, 1995 e 2003), qu’ei ua de las òbras màgers de la literatura occitana deu sègle XXau.
« Lo gojat de noveme qu’ei lo nom qui balha Bernat, lo narrator, ad aqueth estrangèr qui cossira quauques dias cada an au Barralh puish qui’s torna gahar lo camin deu son hat. Ua annada, non torna paréisher. Lavetz, ua longa espèra que comença per ua familha abladada per la misèria e la soledat. Lo gojat de noveme que tornarà totun mes arren non serà com abans. Bernat qu’aurà a víver parièr dens aqueth monde a las acabalhas, a maugrat de la tuberculòsi qui l’estofa ; víver dinc au darrèr bohar, entà díser lo secret qui còr-hereish la soa amna d’òmi. ». Presentacion de l’editor, Lo Gojat de Noveme, edicions Reclams, colleccions « Òbras », 2003, Pau.
Bernat Manciet, (Sabres, 1923 - Mont de Marsan, 2005), escrivan d’expression occitana de Gasconha et francesa, qu’ei ua figura màger de la literatura occitane deu sègle XXau.
Incipit de Lo gojat de noveme. (Edicions Reclams, Pau, 2003).
"Après que lo sangarruaire se n'èra tornat de l'estanh d'Aurelhan, qu'i passava enqüèra los Mens que vienèn de la hèira de seteme, dab las velas blancas. Après qu'èran las palomas, e que cridàvam: "Oè...huu..." sus la lana. E après, lo maishant temps. Au borg, quan s'èran estupadas las lampas-carbut de las barracas, lors sers de Sent-Martin, e estupat lo hromatge deu pòste d'esséncia - pausa enqüèra qu'entenèm lo marchand de cotolius, la nueit, suu nòst camin - qu'èram dens l'ivèrn. Los gitanos hadèn huec, un ser, dus sers, quan s'escadèn de passar. Autament, los auts malestrucs, los deu Circ e los d'"eths auts", aqueths aquí vienerén pas se cauhar en çò de nòste sonque ua pausa: deu camin avant que vedèn lo larèr a hlamejar."