Cantèra es un mot magic entà tots los qui l'an sentit. per'mor la cantèra que's viu ! en cantar, solide o sonque en fremir, tanben. Bars, discotècas, shuquetas, estanquets, aquò rai ! çò qui ei de compte har qu'ei aqueth temps e aquesth lòc, on non i cantam pas enganas, on ns'i dam sancèrs. En Bearn e capvath los Pirenèus gascons, la cantèra qu'ei l'alfa e l'omega deu cantaire. 
Entà Balaguèra, com tà un hèish d'autes, aquiiu qu'ei que tot e s'aviè. Au còrn d'un estanquet. Au Hamèu. Aquiu que'ns tornam trobar ; que nse'n tornam tà las arradics. autorn d'un veire, cadun que's hè seguir çò qui pòt partatjar : ua canta, ua emocion, ua lenga, ua identitat. Aquiu, en l'abonde deus arríders e deus còrs, que's vòu exprimir lo pregond de la canta : la vertadèra, la qui vad cap a cap, au còr deus aròus d'amics. Quan los bustes e bassaculan, que los espiars e s'arrapan, que la tension de las votz e vad, la polifonia que s'aparpalha alavetz com las alas d'a agla au capcèu. Per'mor la Polifonia qu'ei ua catedrau ! E donc, longtemps, aquera mòda entà gahar-la hens d'aqueras acosticas dab un rebat deus bèths ? Los Còrsos que nse n'ensenhavan lo camin. Aquò qu'èra en har shens André (lo nebot de Jeannot Minvielle, aqueth gran cantaire). Au Cafè deus espòrts d'Usèste que se n'estonè un beròi dia. Urosament de la glèisa au cafè n'i a pas qu'un saut ! Péry passat de l'autra part deu taulièr que ns'esperava. En batlèu quinze ans la sala de l'Aubèrja Cassen que s'èra tanben pleada d'amics cantaires, quauques uns deus e de las -mes òc !- qui, per noste, e participan uei lo dia ad aquera vitalitat arretrobada. Si la cantèra e's viu, que's harga tanben. E podosse lavetz aqueth disc ajudar a possar, ençà, enlà, la pòrta de l'aubèrja entà, totas e tots, har cantèra.

Balaguèra, Seteme de 2016