Es pauc de dire que los elements son al centre de l'espectacle atipic ofèrt pels dos Laurenç dins « De l'aire a l'aiga ». Lo primièr Laurenç, es lo Cavalié, acordeonista suau, cantaire, fretonaire de maissa d'ase entre autras percussions que aquí tòrna posar a una de sas fonts mai aimadas : lo colectatge. Son rajar natural e cascalhant de nòtas encadenadas e d'envoladas vocalas jazzy tròba un resson particulièr dins las pintruras de Laurenç Bonneau, qu'afialèt sos pincèls tant sus de retraches e de paisatges qu'en benda dessenhada.
Aquí se tròba a pintrar en dirècte, essencialament en negres aigats sus de fuèlhas blancas, en seguir los tèxtes e las compausicions lançadas pel seu companh musicaire, que ven aital colorar l'ensemble. Colorar ? Veire. Sèm un pauc al-delai d'aquò e çò que se dessenha lèu es mai que mai una percepcion, un sentit, fin finala una fantasmagoria generala. Una « cosmogonia » lengadociana, ont los mites tòrnan prene plaça et ont son las estelas qu'escrivon l'anar del Monde. Al centre d'aquesta cosmogonia, l'òme, evidentament, amb sa tendéncia, segon lo sens del vent, a se virar en lop o en diable per el-meteis. Trempat de las pluèjas lavacièras, usat pel vent cèrç, sembla plan frèule dejós un cèl sovent negre, mas aquò seriá oblidar un pauc lèu que lo rebat que remanda al monde, l'ombra qu'eslonga sul paisatge es sorna, escura, creis e s'espandís coma un cancèr en seguissent los vai e vèni de las ondadetas dins las lacas saladas. Aclapat a la Clapa, cèrca d'escapas en bàs, dins lo monde del dejós, a s'enfonilhar dins son interior, dins sos sòmis, dins sa cosmogonia personala. L'i crotza los estatjants d'una mitologia oblidada, als noms sortits dels corredors del Temps, e que lo foton defòra d'aquel monde vièlh que coneissiá pas pus. Remandat encara l'òme serà, a sos embelinaments terrèstres, a la fèsta e al vin, a la carn e a la lutz, guidat per sas fams, esperant la fin del delavaci e de rais de solelh tròp passadisses.
Aquí una part, una part sonque, de çò que se pòt veire e sentir dins l'espectacle dels dos Laurenç, aquel dins la lutz e aquel dins l'ombra, que desplegan a totes dos un univèrs complet, barrat, e contengut dins un ponhal, coma la sal qu'òm escampa pel canton. Servit per de tèxtes en occitan d'el, de Joan-Maria Petit o encara Joan Bodon (per una interpretacion nòva de la Cançon de la Fièira), Laurenç Cavalié perfuma lo tot de tròces de collectatges a l'imatge de l'espectacle : caloroses, plasents, convivials, poetics, contemplatius, d'una malenconiá fosca que vesina amb las flambas de l'esperit de fèsta. D'aquel temps Laurenç Bonneau asaiga -es lo cas d'o dire- la tela, fa s'embeurar lo papièr de largas sompas negras qu'asondan pertot a l'entorn. Nerviós, lo trach de pincèl es pegós, estacat a una estranha realitat qu'exstís conhada entre totas las nuàncias d'un negre pregond. Se ditz que, a cada representacion, los dessenhs, fachs a l'instint e a la sensacion, cambian un pauc. Mas de biais inexplicat qualques uns tòrnan totjorn, en particulièr una cara usclada de vièlh, a l'encòp dura e doça coma o pòdon èsser, familièra als Laurenç, mas pas sonque. Coma la subervivença d'un mite...o d'una umanitat.
