Aquí es vengut lo temps de la metamorfòsi, lo del grand bolegadís. Aital s’acaban las nòstras certituds, descubrissèm un monde ont se petaçan l’eveniment e l’inatendut per butar en avant las frontièras del concebable. Sabèm pas se nos demòra un dedins e un defòra,  un envèrs e un endreit,  un òrdre e un caòs, un futur que siague pas un present repapiant. Pasmens, los artistas perseguisson lor òbra, l’autor d’escriure, la cantaira de compausar, lo contaire de dire. Alara cal pas creire que dins lo revolum actual del monde se fargue pas, de per en dejós, una paraula novèla. E se nos sembla de còps que las parets de la necessitat  se rapròchen dangierosament de nosautres, nos demòran la lectura, l’escota e las experiéncias sensitivas de totas menas per nos en desliurar. Las sorsas de meravilhament son inagotablas e la nòstra cultura ne manca pas, aqueste numerò de Tè ! ne fa encara la demonstracion. Que, païses de Carnaval e del borlesc, sabèm qu’una vitalitat prigonda, creativa e poderosa se manifesta dins los marges e contribuís al novelum. La prima apròcha !  

Qu’es aquò, Tè! ?