Aquela novèla postuma, pareguda en 1910, desparelha dins l’òbra de Jules Verne que se coneis puslèu per èsser un autor optimista. Pensava que lo progrès porgit per las sciéncias e las invencions èra l’avenidor de l’umanitat. Aicí son figas d’una autra desca. Sèm en plen dins un autre registre, plan mai pessimista : l’umanitat es confrontada a sa brutala e inexorabla desaparacion. Emai se capita qualques còps de se salvar, totjorn in extremis, es per tornamai càser dins sos travèrses que son guèrras e autres crimis. Totòm se mainarà qu’aqueste tèxte, fòrça modèrne, sarra l’actualitat contemporanèa. A un sègle de distància sembla escrich per aqueste debuta de sègle XXIen.