Convocant lo registre de l'auto ficcion, sòrta de documentari jos forma de confession, Adishatz/Adieu, met en evidéncia l'itinerari d'un personatge entre vida reala e vida fantasmada o somiada. La pèça es escrita a partir de cançons, de conversacions, qu'evòcan coma de quasernets intimes, las raices o la familha.
Las cançons son un dels mòdes d'expression d'aquel jove, intervenon d'en primièr coma una estructura musicala e ritmica puèi al fial del temps, revelan sas obsessions, sas emocions e d'una nostalgia que ganha pauc a chapauc lo public. Cantadas a capella, fan nàisser d'emblada una forma de vulnerabilitat del personatge, son autenticitat. L'abséncia de musica fa ausir mai clarament las paraulas, que resonan coma un lengatge a parta entièra. D'unas cançons son tradusidas de l'anglés al francés, e fan l'objèt de tractaments variats : destornaments, repeticions o decalatges, acompanhament musical cantat o registres que s'entermesclan (de Madonna a Cabrel).
Adishatz/Adieu es construit a partir de la tecnica de l'imitacion sovent utilizada per divertir. Aquí, es destornada amb una fòrça autrament mai trobla. Es important de multiplicar los contrastes, de compausar amb diferents mòdes d'expression de la votz, per significar d'identitats divèrsas, mesclar las pistas, en jogant amb l'umor e la gravitat, entre autres, coma fòrça de distanciacion.
Es interessant de rendre visible lo camin percorregut dins aquela temptativa de s'apropriar « un autre » tan coma los otisses mes en òbra per aténher una forma de justessa o benlèu, de s'encalar. E aquò vòl tan per las personas « conegudas » que per las del cercle pròche, familha e amics. S'agís tanben d'empruntar fisicament las posturas dels clips vidèos e de s'apropriar los còdis de la pop, tot aquò dins un lagui de veracitat. Lo còs en moviment se dissòcia de còps de la paraula e daissa ausir las voses d'autres personatges eissits del sovenir.
A un moment donat, un còr d'òmes aparaís. En causissant d'interpretar amb eles de cants tradicionals, lo personatge met l'accent sus d'estereotipes populars del Sud-Oèst, tot en evocant las raices e la tradicion. La cultura pop, tarbesa, tan coma la de la discotèca fan partida de sas obsessions, de son istòria tanben. Es un mescladís estranh, entre cultura locala e cultura internacionala qu'explòra al long de la pèça. Lo personatge es traversat per d'actitudas multiplas, qu'evòcan notadament la fragilitat, l'adolescéncia o la virilitat. Figura ambivalenta, vacilla entre gràcia e grossieretat. Lo recors al travestiments permet d'accentuar l'idèa d'una forma de solituda, tot en evocant quicòm de delicat e sensible. Lo travestiment es comun a l'òme e a la femna, e pòt èsser utilizat pels dos sèxes. Una estranhesa, un troble que permeton totes los retornaments o destornaments. La solituda es perceptibla : es trista e malenconiosa mas jamai tragica.
Amb aquela pèça, ai trabalhat sus la nostalgia de las causas, per convocar aquela memòria fondatritz de l'identitat : l'enfància o l'adolescéncia, la nostalgia d'aqueles tubes d'ièr qu'an marcat mon viscut e que resona encara a l'ora d'ara...
