Al sen de ma familha i a, i aviá, personas, personatges cal dire, qu'an noirit mon imaginari, mas obsessions e tanben influit sus la manèra de crear mos espectacles. 

Pendent una periòde carnièra entre l'enfància e l'adolescéncia, l'environa familial es estat lo teatre ont jorns aprèp jorns se joguèt una pèça que las scènas son tan risolièras que dramaticas, me trèvan encara a l'ora d'ara. 

Saga met en scèna aquel  « Roman familial » ne tornant visitar los sovenirs dels luòcs e en convocant los personatges e las situacions que compausan los episòdis d'aquela trepidanta vida passada. Aquelas scènas sortidas tot dreit d'un documentari o d'un filme, revelan la teatralitat d'aquela enfància viscuda al còr d'una banda d'adultes que se daissava anar a lo lor instint sens tròp se preocupar de l'endeman o de las consequéncias de lors actes. 

Lo raconte es construit a partir de lo de mos familiars e mai particularament de lo de ma sòrre, que foguèt amb mon bèlfraire, la principala actritz d'aquela istòria. Al platèu, quatre interprètas pòrtan aquel raconte autobiografic ont inventat e ensemble, re-interpretam los eveniments d'aquel passat contat al present e que s'entermescla al passat revisitat. Lo vai-e-veni entre la narracion e las scènas tornadas jogadas, rend compte del caractèr tot a l'encòp euforic, ludic, malenconiós e sorne d'aqueles episòdis de vida teatralizada. 

Dins la pèça, la cronologia dels eveniments n'es pas respectada. L'espaci de representacion es una zòna d'ombra, la de la memòria, que met en lum d'unes eveniments e concretiza de situacions o de scenaris viscuts, tot en daissant la libertat de los transformar e de los alunhar de lor realitat. La memòria opèra per trias, sauts dins lo temps, descalatges entre lo còrs present e lo lengatge, sensacions brolhadas o ellipses. 

Cada material, archius, vidèos, scenografia, lum, còrs, jòc d'actor deu trobar sa plaça per dintrar dins la sinfonia del sovenir. I a doas formas de particions que noirisson lo raconte, la de la paraula qu'es gaireben contunha, dins l'estil d'una pèça radiofonica, e la del moviment dels còrs que s'estira, se descala e per moments, se calha. 

Dins aquela massa memoriala, la frontièra entre la realitat e la ficcion es tenguda. Una dissociacion s'exercís entre lo còrs e la votz, entre l'accion e la paraula per fin d'èsser al mai près de l'agach portat per l'enfant sus aqueles eveniments atemporals de còps deformats, exagerats, absurdes e que son lo miralh de la nòstra identitat. Cada interprèta apòrta una parta de son istòria al raconte e renfòrça lo contengut autobiografic de la pèça. 

Al platèu, aquela memòria pren tanben la forma d'una scenografia concebuda e realizada per Nadia Lauro que la qualifica « d'animal-montanha » en pelissa, preséncia gardiana de la memòria e avaladora de sovenirs.  

Jonathan Capdevielle