« Atau que poish díser qu’èi aprés de Maurice non solament la beutat absoluda de la soa musica, mes que poish díser enqüèra que m’a ensenhat tanben a escotar cada musica, lo mei atentivament qui’s podossi, e dab lo mei gran suenh. Que m’a enjonhut, tanlèu sortit deu men espiralh, de léger autors que ne sospieitavi pas. Que’us m’a tenut com tenen la man a un mainatge entà que ne cadi pas en un putz pregond. A la crampa deu men temps de mainat e a la maison deu men temps de mainat, que m’a tornat apréner a escríver, e doncas a tornar descobrir lo vèrbe, mes tanben lo cant, e totas aqueras causas qui pertòcan l’esperit. Qu’ei doncas estat aquera relacion ideau que cercavi intensament deu men temps de mainat. E aqueth estranh qui’m liga ad eth que m’ei vadut familiar. Que hè partida de la mea maison, de la mea vita, deu men còs, e que’u partatgi shens cès. »