« Ah ! Qu’èra polida, la cabra del sénher Seguin ! Qu'èra polida amb sos uèlhs doces, sa barbeta de sos-oficièr, sos esclòps negres e lusants, sas cornas zebradas e sos longs pels blancs que li fasián una manrega ! »
Polida, polida... es ben tot aquò : Mas es que li avèm demandat son vejaire a aquesta domaisèla ? Qualqu'un a pres la pena d'escotar sa version de l'istòria ?

Es grand temps de donar la paraula a aquesta victima doblidada de nòstres contes e d'ausir çò qu'a de dire sus la question. Mercés a aquela relectura a la primièra persona del conte d'Alphonse Daudet, es causa faita, enfin. 

Un espectacle risolièr e poetic, a prepaus de las còrdas que nos estacan e sus las qualas se tira, de campanulas e d'aucèls que cantan. 

Una istòria de libertat, de fugida e de batèsta. Un conte que conta los sòmis que passan e los nívols que se fregan a las montanhas. Una legenda que parla de çò que venèm quand enfin, se lançam. Una joviala reflexion a l'entorn d'aquela question : èsser urós, qu'es aquò ?