Recèrca
Recèrca
La notorietat de Jean de Nostredame, magistrat a Ais de Provença e fraire de l’astrològ Nostradamus, es deguda a la dobla publicacion, en 1575, a Lion, en italian puèi en francès, dels Vite delli piu celebri et antichi primi poeti provenzali.
Aquel recuèlh es de fach un trabalh de genealogista complasent. L’autor falsifica las biografias dels trobadors per los faire Provençals. Cerca a onorar d’unas familhas provençalas e italianas en lor inventant d’illustracions literàrias.
Menciona coma sorsas principalas d’aquel obratge los escriches de monges provençals. Camille Chabaneau ensaja de los identificar dins Le Moine des Isles d'Or (« Lo Monge de las Illas d'Aur ») (Annales du Midi, 1907). Demest aquelas sorsas se trobarián lo Monge de Montaudon (1145?-122.), Uc de Sant Circ (12..-1253?) e un cèrt “Monge de las Illas d'Aur” qu’identifica coma essent Joan Nostredame o son amic Jules-Raymond de Soliers mòrt en 1594.
Es sus aquestas basas faussadas que se son montadas pendent mantuna decennia las tradicions istoriograficas provençalas, d’òc e francesa. Longtemps son obratge faguèt autoritat per l’estudi dels trobadors. En 1913, pasmens, las romanistas e medievalistas Camille Chabaneau e Joseph Anglade dreçan la lista de totas las falsificacions. D’autres cercaires an dempuèi contunhat de metre a jorn las invencions e messorgas de Nostredame.
Publiée en 1929 par Joseph Anglade, ce numéro spécial de la Revue des Langues Romanes traite des liens historiques et littéraires unissant les troubadours aux sources bretonnes et particulièrement les romans de chevalerie.
L'alba bilingua originària de l'abadiá de Fleury (Saint-Benoît-sur-Loire) es un cort poèma religiós fargat per lo cant liturgic, compausat dins la segonda mitat del sègle X e format de tres estròfas en latin e d'un repic en lenga romana que sa natura exacta es a l'ora d'ara encara discutida.
S'agís d'un cant liturgic, una « cançon d'alba » alegorica, a significacion religiosa que descriu lo fenomèn astrologic de l'alba e l'apèl d'un « desrevelhaire » als pigres ( « pigri » ), imprudents ( « incauti » ) e assomelhats ( « torpentes » ). Lo repic roman d'aquela Alba constituís la responsa dels « pigres » a aquel apèl.
La metafòra de l'alba poiriá remandar al tèma escatologic (relatiu a la fin del monde) de la venguda del Crist qu'anóncia la fin del temps o lo de sa resurreccion. L'identificacion de la lenga del repic - sovent considerada coma d'ancian occitan de la forma arcaïca o corrompuda - fa l'objècte de debats importants pels especialistas dempuèi sa descobèrta en 1881 per lo filològ alemand Johannes Schmidt (1843-1901). Se la lenga e la significacion del repic contunhan de faire debat, l'Alba de Fleury demòra pasmens un testimoniatge rare del procediment a l'òbra dins l'Euròpa romana al cap de l'an Mil e que menèt a l'emergéncia d'una literatura en lenga vernaculària, movement dins loqual l'occitan ocupa una plaça a despart. Ne testimònian sas doas poesias religiosas de la primièra mitat del sègle XI (lo Boeci e la Canso de Sancta Fides d'Agen) e mai que mai, mens d'un sègle après, las primièras manifestacions de la lirica dels trobadors, promesa a una abondància creativa sens egal.
L'alba bilingua es coneguda d'après una còpia unenca, notada sus lo canton superior d'un fulhet al dintre d'un recuèlh de poèmas de Fulgence e d'escriches juridics (sègle IX-X). Cada linha de tèxte conten una notacion musicala en neumas plaçadas en dessús.
Consultar lo fulhet 50v. del codex Reg. lat. 1462 de la Biblioteca apostolica vaticana sus http://digi.vatlib.it/view/MSS_Reg.lat.1462/0104
Lo fragment de poèma en occitan imitat del tractat De Consolatione Philosophae de Boeci (480?-524) es considerat coma « lo monument literari mai ancian de lenga d'òc » (Paul Meyer). Aquesta òbra morala es atribuida a un clergue lemosin. Es estat segurament compausat e copiat a l'abadiá de Sant-Marçal de Lemòtges dins lo primièr tèrç del sègle XI.
Lo manuscrit, que compren los 258 vèrses primièrs del poèma (lo darrièr es troncat al segond mot) es conservat dins un recuèlh de manuscrits religioses que venon de l'abadiá de Saint-Benoit-sur-Loire (abadiá de Fleury). Es a l'ora d'ara conservat dins lo fons ancian de la Bibliotèca d'Orleans (ms. 444, p. 269-275)