Conservar, preservar, collectar las formas escrichas e oralas de l'occitan per que constituïscan los ferments de la creativitat literària, artistica e sociala contemporanèa ; assegurar dins lo temps la permanéncia de la paraula e de la pensada occitanas per las projectar mièlhs dins l'avenidor. Es la via traçada cinquanta ans fa pels iniciaires del CIRDÒC – Institut occitan de cultura. L'enjòc es uèi per l'establiment de garantir l'accès a aquel patrimòni millenari per la mesa en òbra de tecnicas de conservacion e l'aquisicion de gèstes e de reflèxes los preservant dels sinistres. Es tanben, mai que jamai, rendre comprensible e ausible çò que l'es pas mai o qu'o foguèt fòra portada de las institucions, dels mèdias de granda difusion e de l'Istòria oficiala. Explicitar, explicar, explorar per delà las frontièras de tota mena, es afortir lo ligam entre territòris e esteticas.
Fil à fil
Doas preséncias.
Una anciana, una mens...Una dins aquel monde, una dins l'autre.L'una parla Occitan, l'autra francés.E puèi i a una autra votz, mens jove,que mèscla aquelas doas lengas sens se pausar de question.
Per qué la question es pas aquí.L'una e l'autra cantan,arpentan e revisitan un territòriinscrit dins los cossesal fial del temps.
Un mescladís de lengatges,oral, non-verbal, musical,escambi golard,
batalha fosiga.