La Renaissença d'òc se fond sus la redescobèrta dempuèi la debuta del sègle XIX d’un brilhant eiretatge literari, lo dels trobadors d’expression occitana de l’Edat Mejana e de lor influéncia durabla dins la poesia e la pensada europèas tota entièra. Aquesta redescobèrta e sa difusion dins los cercles sabents passava pels sabents del domeni occitan pel mestritge de lors pròprias aisinas de difusion, de discussion e de validacion scientificas. Aquò serà l’òbra de la Societat de las lengas romanicas, fondada en 1869 dins l’environament de l’Universitat de Montpelhièr, e que va pas daissar de defendre las posicions lingüisticas e istoricas del camp occitan sus la scèna dels debats filologics franceses, dominats per Gaston Paris e la revista Romania, que negan fins a l'existéncia d’autras lengas que la lenga nacionala, dins un contèxte d'ultranacionalisme general après lo traumatisme de la desfacha de 1870.
La Societat montpelhierenca, que fòrça membres ne son actius al dintre del Felibritge, publica lo primièr numèro de la Revista de las lengas romanicas en 1870-1871. Totjorn activa uèi, representa tot lo long del sègle XX un organ de difusion poderós de las coneissenças e de las fonts sus l'eiretatge lingüistic e literari occitan tot en ajudant a crear una recèrca scientifica en domeni occitan, estructurada e reconeguda internacionalament. Tre lo primièr numèro que pareis en 1870-1871, la Revista s’inscriu dins la doctrina, arderosament combatuda pels filològs parisencs, de la continuitat entre la prestigiosa lenga de l’escrich de l'Edat Mejana, coneguda gràcias als milierats de tèxtes retrobats e editats, e la lenga contemporanèa, alara relegada a l’estatut de “patés”. Atal, tre son primièr numèro la RLR publica de tèxtes ancians mas tanben de tèxtes del Provençal Teodòr Aubanèl o del Carcassonés Achille Mir : Amb la Revista de las lengas romanicas, totes los grands escrivans contemporanèus de la renaissença occitana van d’ara enlà èsser coneguts e legits dins las universitats de França e d’Euròpa.