Dos libres :
L’ordinari del monde, Letras d’òc, 2009.
Format 16 X 24 cm. 112 paginas.
ISBN 978-2-916718-19-4
A cada jorn son mièg lum. L’ordinari del monde II. Letras d’òc, 2015.
Format 16 X 24 cm. 120 paginas.
ISBN 978-2-916718-63-7

L’ordinari del monde son dos libres d’Ives Roqueta pareguts a cò de letras d’òc en 2009 per lo primièr e 2015, per la seguida, jostitolada: A cada jorn son mièg lum. L’autor ne fasiá la presentacion aital dins Auteurs en scène de junh de 2004 que ne donava las premícias :  « Tròces de vida pertocant de subjèctes grèus, de còps dramatics, posats per çò essencial sus l’amolonament de las causas que sabi sus las gents. De mond per quals poguèri ressentir de compassion coma aquel curat pedofil, aquel notari malonèste excluït de son òrdre e qu’acabèt sa vida solet coma un paure bogre… o aquela joventa barbuda que cantava un còp èra dins un còr de femnas. Tèxtes cortets, que se sarran dels poèmas, istorietas. Un trabalh dels bèlses entamenat fa d’annada e que se vòl coma un remèdi a la poesia caganta. »

Sus las quatrenas de cobèrtas legissèm : « L’ordinari del monde, un seissantenat de novèlas que disen tan plan la negror e l’amarum del monde coma sa frescor o la fòrça tarribla de l’amor. Mas tanben sovenirs d’enfança, òdis e crimis, beutat de las femnas, quista de Dieu, ressons de poèmas vièlhs, patiments e jòias ? Un grand libre de vida. » E per la seguida, A cadun son mièg lum :  « Dins aquèsta seconda garba de novèlas (47), s'i encontram tornamai "lo mond ordinàri". Escritura simpla e mestrejada, parçans de vida d'òmnes e femnas d'aièr e d'auèi, pròsa que se fa poesia tan los mots cantan lo temps que passa, amor e òdi, violença e doçor: lo treslús de çò verai. »

Es dins lo sovenir d’una escapada amb Max Roqueta a La Sèrra, dins las annadas seissanta, ont aviá contat a son mèstre la vida « d’aquelas gents qu’aviá ninòiament remiradas e caridas » qu’Ives Roqueta enrasiga los poèmas-novèlas de Ponteses o de l’Ordinari del monde. Max i diguèt : « As de qué escriure un fum de novèlas e saique en crosant los personatges qualques romans. »1

En 1976, Ponteses desflora d’unas d’aquelas astradas de misèrias d’aqueles del Pont mas cal esperar d’annadas e lo retorn a la Sèrra per se veire concretizar a de bon a travèrs l’Ordinari del monde aquel projècte d’escritura.

Per Ives es un pauc lo temps de la traversada del desèrt. Es Joan Eygun que se va trachar d’aquela incongruïtat : « un escrivan occitan d’una qualitat de las grandas daissat volontarament de caire per lo mond cultural occitan »2 e que s’entacha d’o tornar publicar a cò de Letras d’Òc, a partir de 2005. Dins d’antologias coma Poésie d’Òc au XXème siècle o Camins dubèrts mas tanben dins de libres de poesias Lemosin’s blue ; El, Jòb o antologia personala Pas que la fam consacrada a l’autor « per tornar donar qualqu’unes dels tèxtes mai fòrts d’Ives a un public novèl ».

Per far seguida a aquel prètzfach, Letras d’Òc publica doncas en 2009 L’ordinari del monde que los poèmas cortets de Ponteses i venon pròsas dins de novèlas un pauc mai longas, grelhs levats en espigas de la maduretat, que pòrtan frucha cent còps mai e que s’alargan cap a d’orizonts novèls. L’autor es al cimèl de son art, « òme vièlh de la montanha », ne ven mai pietadós e es amb mai d’empatia que dins Ponteses qu’ofrís als seus sa pluma per los aparar de l’oblit e los dire dins l’enfachinament que sempre aguèron sus el, en cèrca de la beltat amagada de la vida. Nusa la desnisa dins « lo caòs del monde e las tenèbras de l’endedins. » 3

E Sèrgi Pey de completar, dins lo meteis numèro d’Auteurs en scène, dins una letra a son amic Ives : « Qual uèi en França a pogut gausar escriure un poèma tan subversiu coma l’amor entre dos obrièrs de la SNCF o l’avortament d’una filha de bòria ? La poesia plena de sang de Roqueta se fa lecar per los cans. Los gals acaban sas tripas. Roqueta se sap emparar de l’accident del cada jorn per l’enauçar al reng de tragedia. Es lo grec que recitarem dins nòstres latins sens messas. »4

Es en 2015, aprèp d’espròvas personalas que toquèron Maria Roanet e Ives, que Letras d’Òc publica, lo segond libre de L’ordinari del monde : A cada jorn son mièg lum que pareis qualques meses aprèp la mòrt de son autor.
Es la darrièira pèira al quilhòt de l’òbra bèl d’un escriveire excepcional, un darrièr rai de lutz per far dançar la polsa de l’ordinari del cada jorn.

L’ordinari del monde foguèt al programa del CAPES d’occitan de 2018.

1 Ives Roqueta, « A l’intrada del temps clar », Les Cahiers Max Rouquette, N°7, 2013.   
2 Joan Eygun, « Har tornar a la lutz : dix ans d’édition d’œuvres occitanes d’Yves Rouquette », Revue des langues romanes, Tome CXXI N°2 | 2017, 501-508.   
3 Ives Roqueta, « L’estetica », A     cada jorn son mièg lum. Letras     d’òc, 2015.   
4 Sege Pey, « À Yves Rouquette mon ami », Lebeau, Jean (dir.), Auteurs en scène, juin 2004.