Aprèp mantunas annadas dins l'ensenhament pendent las qualas practica lo teatre coma otís d'educacion populària, André Neyton descobrís dins las annadas sesenta, l'Institut d'Estudis Occitans amb Guy Marin que lo mena a portar un agach novèl sul Provençal e l'emsemble de la lenga occitana. De son rencontre amb Robèrt Lafont, nasquèt un primièr espectacle en 1966 als Rencontres de Fox-Amphoux, per joia recomençar, que met en scèna per lo primièr còp la Provença dins son istòria, sa lenga e sa realitat contemporanèa. Foguèt lo desclic que l'engatjarà en direccion d'un teatre d'oc al qual se consacrarà completament.
En 1971, fondèt lo Centre Dramatic occitan amb lo qual metrà en scèna de textes de Gaston Beltrame, René Merle, Florian Vernet e sustot, Robèrt Lafont qu'escrirà amb el Dom Esquichote o lo tor de Provença de Bautesar (1973), Lei Cascavèus (1978) adaptat per FR3 nacional en 1982 e la Croisade (1983).
Aprèp aver adaptat del catalan Rapport Wallace Müller d'Albert Boadella e Le Venin du théâtre de Rodolf Sirer, montèt sos tèxtes pròpres : La Farandole de la Liberté, Barras le Vicomte à l'ail, L'affaire de la Belle Cadière, « La légende noire du soldat O » que relatèt l'afar del XVen Còrs e «Du beurre dans les rutabagas» sus la Resisténcia dins Var. Realizèt un long metratge sul meteis subjècte, « Il le fallait». Creèt tanben dins son departament, d'espectacles « grand public» que recampèron de milièrs d'espectators sus de tematicas ligadas a la cultura e a l'istòria de Provença, Le siège de Mons, Maurin des Maures, Gaspard de Besse.
En 1983, creèt lo Centre de las Culturas Regionalas de l'Espaci Mediterranèu que donarà naissença al THEATRE DE LA MEDITERRANEE, installat dempuèi 1991 a l’Espace Comedia a Tolon, que contunha d'animar.
Contactez nous a propos de cette page