Explorar los documents (15399 total)

Dins aquesta segonda garba de l’Ordinari del monde, s’i encontran tornarmai òmes e femnas suls camins de la vida, entre violéncia e doçor, amors e òdis.
Mas tanben lo pes del temps que passa, la poesia dels gèstes de cada jorn, la negror d’un cuol de botelha, lo formiguièr de l’estelum o la vida dels innocents : tot l’alen del monde.
Òc-ben, Ives Roqueta sap – sabià – escriure lo monde, d’una escritura sarrada, mestrejada, que tòca al còr ! Coma un òme qu’èra totjorn en quista de l’esplendor de çò verai.

Que seguim un poèta qui n’a pas jamei met de contar, de liurar cronicas, hèitas qui pòden semblar brigalhas d’umanitat, indignas de la creacion poëtica. Com si n’èra mestièr que de laudar eròis e dius.
Dens los sons tèxtes, la lenga ne demora pas abracada, redusida a subtantius esparrisclats, crestada de la soa hòrça verbau, per hrèita de raconte o desbremb de sintaxa.
Que s’i veden causas, objècts qui semblan los mei simples, taula, cotèth o bigòs. Los mots que vaden atau talhucs d’existéncias, espiars de cap a vitas ordinàrias, shens cap de miserabilisme totun.
Menudalhas essenciaus on lo poèta gausa parlar deu “paure monde”, shens vergonha, tau com ved. Tèxtes qui tòcan a tot çò d’uman, au corau de l’existéncia. Dab ua lenga non pas prauba, mes mestrejada, shens patòs, dab mots qui semblan seguir un briu naturau. Com lo haur qui truca lo hiu de la dalha.
Pr’amor, com o ditz aulhors, “las paraulas se daissan menar al masel”. La soa lenga que’s basteish com miralh deu païsatge, harguat peu tribalh de las mans, que’s tuma au passat e que torna, capborruda, de cap aus omis e a las hemnas de cada dia. Dab un son de votz qui pòrta atencion a la hilha inocenta com au notari hastiau, au qui pèla lo pòrc com au sent. Un poèta qui sap contar, com pòcs lo saben har, la praubetat deu pèc e la soa beutat. L’omi, dab l’ajuda de Diu, qu’ei ací pèira clavèra.
Ua escritura qui crida tanben la beutat de la lenga e qui’s clama a Diu, non pas lo tot poderós, mes l’amorós. Mentre l’escrivan qui vòu anar au pòple e qui desespèra de’u non pas arcuélher a casa soa e’s tròba atau profèta shens seguici.
Despuish los prumèrs tèxtes publicats, despuish Lo mal de la tèrra o L’escriveire public, dinc a L’ordinari del monde o Lemosin’s blues, que sentim tostemps lo medish estacament pregon au talhèr poëtic, shens nat estanc.
Dens ua quista capborruda de paraulas, shens estar solide de trobar las tostemps, dilhèu. Mes, com o ditz Roqueta, “la fam, sola, noirís”. Qu’ei aquerò, lo tribalh deu poèta, un dia après l’aute.
Sonque escríver, tà poder víver. En lenga occitana, tà sauvar la, e sauvà’s.
Joan Eygun

Qual es aquel estrangièr que se ven albergar a l’abitarèla del vilatge en plen ivèrn ? Per èsser original, es un original, que jamai quita pas la cambra e fa venir tota una parabastada de fiòlas e de botelhons. Lo sospièch ganha tota la comuna e las bartavèlas mosisson pas. Mas darrèr sos vestits un pauc fantasieroses, s’amaga un grand scientific que son invisibilitat lo va menar dins una aventura que s’èra pas imaginada a la debuta. Un roman risolièr e tragic a l’encòp ; e profetic tanben que pausa la question d’actualitat : per nòstre bonur, podèm far çò que volèm de nòstre còrs, ara que las tecnicas son a nòstra man ? H.G. Wells i respond a sa manièra dins aquel roman publicat en 1897.

Revirada occitana de Pèire Beziat

Qual coneis pas Sherlock Holmes ? Val pas mai la pena de lo presentar. Lo personatge de ficcion, tant es vengut la referéncia dels detectius en lucha contra lo crime, que d’unes pensan qu’a vertadièrament viscut. Las Memòrias son la seguida de sas Aventuras contadas per son amic, lo brave Dr Watson. Aquelas 12 novèlas foguèron publicadas dins lo jornal The Strand Magazine entre 1892 e 1893.

Se tracha de : Luna d’Argent, La Bóstia de carton, La Cara jauna, Lo Comís del burèu de cambi, Lo Gloria Scott, Lo Ritual dels Musgraves, Los gròsses Mainatgièrs de Reigate, L’Òme encrocat, Lo Pacient a domicili, L’Interprèta grèc, Lo Tractat naval e Lo bèl darrièr Problèma.


Revirada occitana de Pèire Beziat

Durada : 1h20

- Contes tradicionals occitans posats en cò de J.François Bladé , Justin Bessou, Antonin Perbosc, Marcelle Delpastre... mesclats a de sovenirs e anecdòtas reculhits alprès de "mos ancians" : parents, vesins, coneissenças.
- Una o dos istòrias de mon invencion

- De devinalhas occitanas de tot tipe : poeticas, fantasticas, coquinas. « La vaca Cardina a un trauc per l'esquina e la molzèm pel front. Qu'es aquò ? »

- De mimologismes de tradicion que fan parlar los animals coma s'eràn d'èssers umans. 

- De jòcs de mots per s'amusar : «  Lo castèl de Casideròca es tant encasiderocat que lo que lo desencasiderocarà, una desencasiderocadura aurà. »