Parcours :
1907-1914 : imatge del soldat meridional
L’amplor del movement viticòla qu’embrasa lo Lengadòc Bas e lo Roselhon en 1907, l’afirmacion regionalista e mai que mai l’episòdi de la motinariá del 17en RI surprenguèron l’opinion francesa e lo governament. Georges Clémenceau causiguèt l’inflexibilitat. Quitèt pas de discreditar aqueles meridionals agitats e secessionistas, que los disiá jos l’ascendent de la Reaccion antirepublicana. Los istorians mostrèron pr’aquò l’estacament dels revoltats de 1907 a la Republica, dins una region ont la populacion se quilhèt contra lo còp d’estat de 1851 e que participèt a l’union sacrada de 1914. Pasmens, los soldats meridionals tornaràn èsser victimas d’un imatge abondosament preparat per la literatura e los discorses antimeridionals del sègle XIX. Amb l’afar del 15en còrs menat per lo ministre de la Defensa, lo meridional vendrà, en agost 1914, lo boc emissari de la propaganda oficiala per justificar las desfachas militaras francesas.Junh de 1907, de soldats lengadocians se mutinan
Fàcia a l’ample dels movements e de las manifestacions qu’embrasan lo Lengadòc viticòla e lo Rosselhon a la prima de 1907, Georges Clémenceau, alara president del conselh, manda de tropas militaras. Lo 17en RI, coma totes los que lor recrutament es meridional, parteja las emocions de la populacion revoltada. Los oficièrs senhalan de cases d’indisciplina totjorn mai frequents, l’Internacionala ressona de còps dins las casèrnas. Pendent la serada del 20 de junh, de centenats de civils jonhon los diferents luòcs de cantonament del regiment e exòrtan los soldats a metre « la crosse en l’air ». Un pauc abans mièjanuèch, mai de 500 soldats mutinats tiran camin cap a Besièrs. Penetran dins la vila al son de l’Internacionala lo lendeman de matin.Fin finala, l’òrdre foguèt restablit dins la jornada. Clémenceau aprofiechèt de la mutinariá per tornar sòudar a la Cambra una majoritat mai importanta fàcia a l’amplor del movement en Lengadòc e en Rossilhon. Foguèt acusat d’aver provocat la mutinariá dins una visada politica. Emai cap de document o aguèsse provat, d’unes istorians notèron que lo procediment èra ja estat utilizat per Clémenceau.
La crise française : faits, causes, solutions. 1912.
André Chéradame (1971-1948), jornalista, publica en 1912 un ensag politic sus la « crisi francesa » que foguèt tornat editat en 1921. Desmest las originas del mal francés, Chéradame designa l’influença marrida dels òmes politics meridionals, causada per lor natura :
« Cet empire que les mots et les phrases sonores exercent sur la masse française a contribué à établir chez nous, en raison de la faconde méridionale, l’étrange prépondérance politique du Midi qui atteint des proportions inouïes. (...) En présence de ces chiffres écrasants, peut-on nier que la france soit gouvernée par le Midi, c’est-à-dire par des hommes au verbe sonore et facile qui prennent volontiers les mots pour des actes et dont trop souvent la faconde tient lieu de compétence ? »
Una de L’assiette au Beurre, que descriu los revoltats de 1907 a l’encòp coma de borgeses capitalistas, regionalistas e secessionistas, que quilhan de drapèls roges en contradiccion amb los imatges de l’eveniment ont los simbòls de la Republica son omnipresents.
