Parcours :
Tre la debuta del conflicte, la literatura foguèt utilizada dins la mobilizacion totala de França. A l’Academia dels Jòcs Florals de Tolosa, cap de concors se tenguèt pas en 1915 en causa dels eveniments. En 1916 e en 1917, los concorses son restablits amb la dobertura en 1916 d’un concors excepcional a las poesias dedicadas “ A la glòria de l’armada francesa”.
Dins las pèças presentadas en 1917, cent vint e uèch son en vèrses franceses e dètz e sèt en lenga d’òc. La Violeta d’argent destinada a la melhora poesia en lenga d’oc serà atribuida a Louis Gouyer, de Pont-Sant-Esperit per son “Oda a la Fransa”. En 1918, l’Acadèmia atribuirà una o mai Violetas d’argent a las melhoras poesias en lenga d’oc que tractan del subjècte “La Fransa totjorn vivènta”. La primadèla anarà a la pèça titulada “Lusido dins l’escur” de l’abbé Léon Spariatde l’abat Spariat e lo clavèl a la pèça “Fransa tremuda” de l’abat Jules Cubaynes (p. 46-51). Las autras pèças relevadas dins lo rapòrt an coma titol:“La Despacho”, “L’Estello”, “Le Pichot Tambour”, “La Guerro - Voe victis!”, “A la França éroïca e imortala”.
Lo conflicte acabat, la literatura demòra encara impregnada de sovenirs de guèrra e la represa de l’activitat culturala permet l’edicion de tèxtes nascuts e inspirats per la guèrra. Se, per de rasons evidentas, la produccion estampada demòra modèsta pendent lo temps del conflicte e tròba son expression difusa dins las publicacions periodicas, ven mai importanta a la seguida de la guèrra. Los testimoniatges tornan aparéisser e se confondon amb los omenatges als soldats desapareguts. Son de transcripcions de correspondéncias, de racontes, de poèmas del front o de reedicions de tèxtes escriches o editats pendent lo periòde de guèrra.
En 1924 l’Associacion del Escrivans combatents publica una antologia d’escrivans mòrts a la guèrra 1914-1918 que presenta, aprèp una notícia biografica corta, d’extraches d’òbras. S’i tròba mai d’un autors occitans : Louis Bonfils (II, 72-78), Roger Brunel (II, 94-98), Francis Pouzol (I, 553-555) e Louis Dulhom-Noguès (I, 227-234)
Dins las pèças presentadas en 1917, cent vint e uèch son en vèrses franceses e dètz e sèt en lenga d’òc. La Violeta d’argent destinada a la melhora poesia en lenga d’oc serà atribuida a Louis Gouyer, de Pont-Sant-Esperit per son “Oda a la Fransa”. En 1918, l’Acadèmia atribuirà una o mai Violetas d’argent a las melhoras poesias en lenga d’oc que tractan del subjècte “La Fransa totjorn vivènta”. La primadèla anarà a la pèça titulada “Lusido dins l’escur” de l’abbé Léon Spariatde l’abat Spariat e lo clavèl a la pèça “Fransa tremuda” de l’abat Jules Cubaynes (p. 46-51). Las autras pèças relevadas dins lo rapòrt an coma titol:“La Despacho”, “L’Estello”, “Le Pichot Tambour”, “La Guerro - Voe victis!”, “A la França éroïca e imortala”.
Lo conflicte acabat, la literatura demòra encara impregnada de sovenirs de guèrra e la represa de l’activitat culturala permet l’edicion de tèxtes nascuts e inspirats per la guèrra. Se, per de rasons evidentas, la produccion estampada demòra modèsta pendent lo temps del conflicte e tròba son expression difusa dins las publicacions periodicas, ven mai importanta a la seguida de la guèrra. Los testimoniatges tornan aparéisser e se confondon amb los omenatges als soldats desapareguts. Son de transcripcions de correspondéncias, de racontes, de poèmas del front o de reedicions de tèxtes escriches o editats pendent lo periòde de guèrra.
En 1924 l’Associacion del Escrivans combatents publica una antologia d’escrivans mòrts a la guèrra 1914-1918 que presenta, aprèp una notícia biografica corta, d’extraches d’òbras. S’i tròba mai d’un autors occitans : Louis Bonfils (II, 72-78), Roger Brunel (II, 94-98), Francis Pouzol (I, 553-555) e Louis Dulhom-Noguès (I, 227-234)
