L’Alsace, Elle attend. Tablèu de Jean-Jacques Henner (detalh), 1871. Colleccion Musée national Jean-Jacques Henner.
Presonièras de guèrra, captivas fascinadoiras, l’Alsaciana e la Lorena, solas o en coble, foguèron l’objècte de representacions nombrosas jos la tresena Republica. Figura allegorica de l’espèra del revenge, emai destacada del territòri, l’Alsàcia-Lorena es mantenguda dins l’imaginari francés. Aquel còrpus d’imaginariá oficiala buta a son extrèm l’ideologia de las « pichonas patrias » transmesas per las institucions, en particular escolaras, de la IIIena Republica. L’imatge de l’Alsaciana, que se bastiguèt tre la desfacha de 1870 quita pas de se desvolopar fins a la debuta del sègle XX. Lo mite va passar, mas se veirà reviscolar al moment de la guèrra. Fòrça transmesa e expleitata per los grands mèdias de l’epòca (premsa, cartèls publicitaris, cartas postalas), la figura de l’Alsaciana en costume folcloric qu’espèra malenconiament lo retorn dels franceses – en s’exprimissent totjorn en francés - provoquèt l’ironia de contemporanèus coma dins aquel passatge del Journal d’une femme de chambre d’Octave Mirabeau (1900), que lo cafetista i apostrofa la caissièra : « tu n’as pas une tête de bretonne, tu aurais plutôt une tête d’Alsacienne... Si tu te faisais faire un joli costume d’Alsacienne hein ? Ça ferait un fameux coup d’œil dans le comptoir ? Une Alsacienne bien jolie, bien frusquée, ça enflamme les cœurs, ça excite le patriotisme ».